محمدجعفر یاحقی

محمدجعفر یاحقی (زادهٔ ۱۳۲۶ در فردوس) پژوهشگر و نویسندهٔ ایرانی، استاد زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه فردوسی مشهد، عضو پیوستهٔ شورای فرهنگستان زبان و ادب فارسی و مدیر قطب علمی فردوسی شناسی و ادبیات خراسان در دانشگاه فردوسی مشهد است.
عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی از اردیبهشت ۱۳۸۸
تألیف، تصحیح و ترجمه بیش از ۴۲ عنوان کتاب و نگارش بیش از ۲۶۰ مقاله
عضویت در شورای عالی گسترش زبان فارسی در خارج از کشور
عضویت در هیئت ممیزه دانشگاه فردوسی مشهد
عضویت در هیئت مدیره انجمن ترویج زبان و ادب فارسی
ریاست هیئت مدیره و مدیر عامل مؤسسه فرهنگی فرهنگسرای فردوسی
عضویت در هیئت مؤسس مجمع مشهدپژوهان
مدیریت مرکز پژوهش های آسیای مرکزی دانشگاه فردوسی مشهد
عضویت در هیئت تحریریه ۵ مجله علمی، پژوهشی داخلی ودو مجله خارجی به شرح زیر:
محمدجعفر یاحقی، سال ۱۳۲۶ در محله سردشت فردوس به دنیا آمد. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در شهر فردوس گذراند. در سال ۱۳۴۵، به قصد ادامه تحصیل به مشهد رفت و در سال ۱۳۴۶ با رتبهٔ اوّل در کنکور رشته ادبیات در دانشگاه فردوسی مشهد پذیرفته شد. پس از اتمام دوره لیسانس، در سال ۱۳۵۰ به عنوان رتبه اوّل در کنکور فوق لیسانس زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مشهد پذیرفته شد. وی در سال ۱۳۵۴ با درجه ممتاز از پایان نامه خود دفاع کرد و به پیشنهاد غلامحسین یوسفی به عنوان مربی در بخش زبان وادبیات فارسی دانشگاه فردوسی استخدام شد. در همان زمان وی در دورهٔ دکتری زبان وادبیات فارسی دانشگاه تهران با رتبهٔ اوّل پذیرفته شده و هم زمان با تدریس در دانشگاه فردوسی، در دورهٔ دکتری دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت. وی در سال ۱۳۵۹ از پایان نامهٔ دکتری خود در دانشگاه تهران با درجهٔ ممتاز دفاع کرد. در سال ۱۳۶۷ دانشیار شد و در سال۱۳۷۲ به مرتبهٔ استادی ادبیات فارسی ارتقا یافت. یاحقی از دی ماه ۱۳۸۱ مدیریت قطب علمی فردوسی شناسی وادبیات خراسان را به عهده گرفت.

محمدجعفر یاحقی (زادهٔ ۱۳۲۶، فردوس) پژوهشگر و نویسندهٔ ایرانی، استاد زبان و ادبیات فارسی.
• «دانشجویان و دانش آموزان بیشترین قشری هستند که دنبال کتاب های دیجیتال اند و آن ها را می خوانند. اما به گمانم باز هم کتاب کاغذی چیز دیگری است و رنگ و بوی دیگری دارد. هنوز معتقدم کتابی که از آن بوی کاغذ به مشام برسد بهتر است.»• «مؤلفان کتابهای دیجیتال در اینترنت اغلب هر نکته اشتباهی را که بخواهند وارد اینترنت می کنند و این کار برای پژوهش خطرناک است و این کتاب ها به نوعی فضای پژوهش را آلوده می کند.»