محمد ضیمران

محمد ضیمران (زادهٔ ۱۳۲۶ در اصفهان) فیلسوف ایرانی و عضو گروه فلسفهٔ هنر در فرهنگستان هنر ایران است. نام خانوادگی او گاهی به اشتباه «ضمیران» نوشته می شود.
مبانی فلسفی نقد و نظر در هنرها، تهران: نشر نقش جهان، چاپ اول، ۱۳۹۳
افلاطون، پایدیا و مدرنیته، تهران: نشر نقش جهان، ۱۳۹۰
فلسفه میان حال و آینده: جستاری در باب اندیشه های فلسفی معاصر، تهران: آگاه، ۱۳۸۹
جستارهایی پدیدارشناسانه پیرامون هنر و زیبایی، تهران: نشر کانون، ۱۳۷۷
درآمدی بر نشانه شناسی هنر، نشر قصه، ۱۳۸۲
گذر از جهان اسطوره به فلسفه، نشر هرمس، ۱۳۷۹
فلسفهٔ هنر ارسطو، تهران: فرهنگستان هنر، ۱۳۸۵
میشل فوکو: دانش و قدرت، تهران: نشر هرمس، ۱۳۸۷
ژاک دریدا و متافیزیک حضور، تهران: نشر هرمس، ۱۳۸۶
نیچه پس از هیدگر، دریدا و دلوز، تهران: نشر هرمس، ۱۳۸۶
ناکرانمندیِ کرانمند: جستاری در تناسبات طبیعت، هنر و معماری، نوشتهٔ گیورگی دکزی، ترجمهٔ حمیدرضا کرمی و محمد ضیمران، تهران: پرچین، ۱۳۸۸
نگاهی به روشنگری مدرنیته و ناخرسندی های آن: سوبژکتیویتهٔ معرفت و زیبائی (گردآورنده)، تهران: نشر علم، ۱۳۸۵
گذار از جهان اسطوره به فلسفه، تهران: نشر هرمس، ۱۳۸۴
سنت و تجدد در حقوق ایران، محمد ضیمران و شیرین عبادی، تهران: کتابخانهٔ گنج دانش، ۱۳۷۵
فلسفه و نشانه شناسی، نوشتهٔ اومبرتو اکو
گذار از پدیدارشناسی به نقد آن و ورود به پساساختارگرایی
دودمان پژوهی فلسفه: اندیشه های فلسفی در پایان هزاره دوم، محمد ضیمران، تهران: هرمس، ۱۳۸۵
زیبایی شناسی دیوید هیوم، نوشتهٔ تئودورگری سیک، ترجمهٔ نفیسه نمدیان پور و حبیب الله خسروی، مقدمه: محمد ضمیران، تهران: لحظه، ۱۳۸۸
نگاه بودریار: راهی به پست مدرنیسم در گسترهٔ زیباشناسی، اقتباس و نگارش: مریم جمالی، پیش گفتار: محمد ضیمران، گرگان: نوروزی، ۱۳۹۵

محمد ضیمران (۱۹۴۷، اصفهان) فیلسوف ایرانی و عضو گروه فلسفه هنر در فرهنگستان هنر ایران است.
• «روحیات اکو به ایرانی ها بسیار نزدیک است. اصولاً فرهنگ ایتالیایی اشتراکات عجیبی با فرهنگ ایرانی دارد. بر این اساس، اکو برای ما بیش از یک اندیشمند آنگلوساکسون، قابل فهم است. اکو نیز مانند ایرانی ها علاقه داشت در حوزه های مختلف وارد شده و بررسی کند که چگونه می توان از آنها استفاده کرد. حال آنکه به عنوان مثال در آمریکا یک اندیشمند باید فقط نشانه شناس یا فقط منتقد ادبی باشد و حق ندارد به عنوان یک فیلسوف هم خود را مطرح کند؛ بنابراین ایرانی ها باید بیشتر به اکو توجه کنند.» ۱۳۹۴ -> مصاحبه با خبرگزاری کتاب
• «هنوز هم آثار بسیاری از اندیشمندان قدیم و معاصر به فارسی ترجمه نشده اند و طنز قضیه اینجاست که با وجود عدم ترجمه آثار، نام این اندیشمندان در دوره هایی تبدیل به مد می شد. در دوره ای میشل فوکو بسیار مورد توجه بود و بسیاری عاشق اندیشه هایش بودند، اما هیچ کتابی از وی به فارسی ترجمه نشده بود. همچنین زمانی که هایدگر وارد ایران شد، همه وی را به عنوان یک فیلسوف شفاهی می شناختند. کسی کتابی از او نخوانده بود و در واقع اندیشه هایش سینه به سینه نقل می شد و گسترش پیدا می کرد.» ۱۳۹۴ -> مصاحبه با خبرگزاری کتاب
• «دهه ها پیش از انقلاب، همه دربارهٔ هیدگر و اهمیت فلسفه اش صحبت می کردند، اما مسخره است که هیچ کتابی تا سال ۱۳۶۷ از او ترجمه و منتشر نشده بود. برای ما معلوم نیست که اهمیت هیدگر از نظر این طیف بر چه مبنایی بود؟ البته هنوز هم فرهنگ ما شفاهی است.» ۱۳۹۴ -> مصاحبه با خبرگزاری کتاب
• «تنها کشوری که در دنیا روزنامه هایش صفحه اندیشه دارند، ایران است. دلیل آن هم این است که چون ما اهل اندیشه نیستیم، دوست داریم کتاب های اندیشمندان بزرگ را که مطالعه آنها بسیار سخت است، شخص دیگری مطالعه کرده و در یک صفحه برای ما خلاصه کند. مگر کسی می تواند با مطالعه یک صفحه از یک روزنامه یا ماهنامه دربارهٔ کانت مطالعه کند و کانت شناس شود؟» ۱۳۹۴ -> مصاحبه با خبرگزاری کتاب
• «ما در ایران این کار را می کنیم و همیشه سعی کرده ایم از طریق راه های میان بر و آسان بفهمیم که آرا و افکار کانت، هیدگر، دریدا، و فوکو چه بوده است؟ ما باید با خود آثار درگیر شویم و این ساده کردن یک کار کاریکاتوری است که به مطالعه جنبه طنز می دهد. ترس من این است که آرا اومبرتو اکو نیز به همین سرنوشت دچار شود.» ۱۳۹۴ -> مصاحبه با خبرگزاری کتاب