محمد اسماعیل خان

محمد اسماعیل خان (زاده ۱۳۲۷ از توابع (شیندند) هرات) سیاستمدار، رهبر جهادی، والی هرات و وزیر اسبق وزارت انرژی و آب افغانستان در دو دوره دولت حامد کرزی است. وی در سال ۲۰۱۳ برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۳ که همراه با عبدالرب رسول سیاف و عبدالوهاب عرفان بود، از سمتش استعفا داد و محمد عارف نور زی جانشین وی شد.
سایت رسمی اسماعیل خان
پروفایل اسماعیل خان در سایت بی بی سی
عکسهایی از هرات - آثار بازسازی در دوره اسماعیل خان
عکسهایی از هرات (فلیکر)
محمد اسماعیل خان، در سال ۱۳۲۷ خورشیدی در روستای نصرآباد از توابع (شیندند) هرات، در غرب افغانستان زاده شد.
او پس از پایان آموزشهای ابتدایی، وارد مدرسه نظامی(پشتو: حربی شونزی) و سپس دانشکده افسری (پشتو: حربی پوهنتون) شد.
اسماعیل خان پیش از حضور شوروی در افغانستان، به عنوان افسر با رتبه یا درجه جکتورن (معادل سروان در ایران) در فرقه یا تیپ شماره هفده هرات خدمت می کرد.

محمداسماعیل خان (هرات 1327ش- )
محمداسماعیل خان
سیاستمدار، فرمانده ی نظامی و دولتمرد افغانستانی. در روستای نصرآباد از توابع شیندند (سبزوار) هرات، در غرب افغانستان به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در همان شهر به پایان رساند. پس از آن به کابل رفت و وارد مدرسه ی نظامی (حربی شونگی) شد. سپس تحصیلات عالی خود را در دانشکده ی افسری (حربی پوهنتون) ادامه داد و مدرک رشته ی توپچی را به دست آورد. اسماعیل خان پس از تکمیل تحصیلات نظامی، در فرقه (تیپ) هفده هرات آغاز به کار کرد. اما چند ماه بعد از کودتای هفت ثور (اردی بهشت) با پیوستن به مجاهدین افغان، به نبرد مسلحانه با رژیم دمکرات کشورش پرداخت. تا این زمان، او به عنوان افسر نظامی با رتبه ی جکتورن (سروان) در پدافند هوایی همان تیپ (17) خدمت می کرد. به همین خاطر در بین مردم به تورن اسماعیل معروف شد. در 24 حوت (فروردین) سال ۱۳۵۷، به همراه دیگر صاحب منصبان ارتش به قیام کنندگان هرات پیوست، اعضای احزاب کمونیستی را به محاکمه ی صحرایی کشید و اعدام کرد. با اعزام نیروهای دولتی، بعد از سه روز مقاومت به کوه ها و روستاهای اطراف پناه برد. در سال ۱۳۵۹ با رای شورای سراسری فرماندهان و بزرگان هرات به عنوان امیر مجاهدین هرات انتخاب شد. پس از آن او تا یک دهه (زمان خروج نیروهای شوروی از افغانستان) علیه شوروی و دولت دست نشانده اش در افغانستان جنگید. بعد از سقوط حکومت دکتر نجیب الله در کابل، در تاریخ ۲۹ حمل ۱۳۷۱ طی جلسه ی سراسری مجاهدین و روسای احزاب مختلف، به عنوان والی هرات و رئیس شورای نظامی انتخاب شد. در زمان حکومت طالبان و بعد از سقوط هرات، جبهه ای به نام "امارت عمومی حوزه ی جنوب غرب" را تشکیل داد و اندکی بعد، به همراه گروهی از مجاهدین تحت امر خود، به مناطق مرکزی و شمال افغانستان رفت و به جنگ علیه طالبان ادامه داد. در ۲۸ ثور (اردی بهشت) ۱۳۷۶ در حالی که در نواحی شمالی افغانستان بود به همراه جمعی از همرزمانش به دست طالبان اسیر شد. او بعد از سه سال اسارت در سال ۲۰۰۰ از زندان گریخت و مجددا به جنگ با طالبان ادامه داد. در سال 1380 به دنبال فروپاشی حکومت طالبان به هرات رفت و دوباره والی آنجا شد. به دلیل نفوذی که بر ولایت های مجاور هرات داشت و به دنبال وقوع برخی جنگ های داخلی در هرات، در ماه سپتامبر سال ۲۰۰۴ از طرف حامد کرزی، رئیس وقت دولت انتقالی افغانستان، از مقام ولایت هرات برکنار شد و به عنوان وزیر صنایع، به مرکز فراخوانده شد، اما او این مقام را نپذیرفت. با پیروزی حامد کرزی در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان، در ماه اکتبر سال ۲۰۰۵، اسماعیل خان هم به عنوان وزیر انرژی و آب به مرکز رفت و بعدها از پارلمان منتخب مردم افغانستان، رای اعتماد گرفت. او در سال 1393 برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری از مقام وزارت نیرو نیز استعفا داد، اما در این انتخابات نتوانست بیشتر از 4درصد آرای مردم را به دست بیاورد.

محمد اسماعیل خان (۱۹۴۶) جنگ سالار و سیاستمدار افغانستانی.
• «برای من و تمام مجاهدین پیشین که شجاعانه در برابر اشغال گران شوروی، دولت نجیب و طالبان جنگیدیم، امنیت نگرانی اصلی است.»• «من به آمریکایی ها گفتم که «امیر» و «فرمانده» لقب هایی اند که مردم به ما داده اند. ما ۲۰ سال تجربهٔ جنگ داریم و هیچ خانواده ای از ما نیست که حداقل یک عضوش را در جریان جنگ از دست نداده باشد. خیلی ها مجبور به تبعید شدند. آیا شما واقعاً می خواهید از ما چشم پوشی کنید؟»• «طالبان تا زمانی که کنترول تمام افغانستان را به دست نگیرند، آرام نمی شوند. هدف از مذاکره با طالبان چیست؟ ما در زمان جهاد ابرقدرت جهان (اتحاد جماهیر شوروی سابق) را شکست دادیم. ما هم چنان می توانیم امنیت آیندهٔ افغانستان را تضمین کنیم. اما برای این کار باید اسلحهٔ ما را برگردانند.»• «من دوست غرب هستم. ما در طول سال های گذشته دست آوردهای خوبی داشتیم. فرقی نمی کند که آن ها در افغانستان چه تعداد نیرو داشتند؛ اما آن ها نتوانستند امینت واقعی را در افغانستان تأمین کنند. تاریخ افغانستان نشان می دهد که این کشور مدام درگیر جنگ بوده است و حضور خارجی ها به ناآرامی ها در این کشور افزوده است. افغان ها باید سرنوشت خود را به دست خویش گیرند. دوستی اجباری دوام نمی آرود.»