مختصات: ۲۷°۴۲′۵۹″ شمالی ۸۵°۲۵′۴۰″ شرقی / ۲۷٫۷۱۶۳۹°شمالی ۸۵٫۴۲۷۷۸°شرقی / 27.71639; 85.42778
نام اظهارشده در فهرست میراث جهانی یونسکو
چانگو نارایان معبدی تاریخی در نپال است که بر فراز تپه ای در شرق دره کاتماندو، در حدود ۶ کیلومتری شمال باکتاپور و ۲۲ کیلومتری کاتماندو واقع شده است. این معبد دو سقفه را قدیمی ترین معبد ویشنو در درهٔ کاتماندو می دانند که تاریخ ساختش به سدهٔ چهارم میلادی می رسد و بسیاری از مجسمه های سنگی آن متعلق به دوران پادشاهی لیچاوی (سده های ۴ تا ۹ میلادی) است. این معبد در طول تاریخ به دلیل بروز آتش سوزی ها و زمین لرزه هایی که منجر به صدمه دیدن آن می شد به طور مرتب مورد بازسازی و نوسازی قرار گرفته است و بنای کنونی آن به سال ۱۷۰۲ برمی گردد که پس از آتش سوزی ای دوباره بازسازی شد. این معبد در سال ۱۹۷۹ به عنوان یکی از ۷ میراث فرهنگی درهٔ کاتماندو وارد فهرست میراث جهانی یونسکو گردید.
معبد چانگو نارایان به ویشنو، خدای هندوها پس از تجسمش در کالبد نارایان تقدیم شده و غیر هندوها اجازهٔ ورود به داخل معبد اصلی را ندارند، اما می توانند برای دیدن تزئینات چوبی و سنگ کاری های خارج از ساختمان معبد وارد حیاط آن شوند.
معبد اصلی چانگو نارایان شامل پاگودایی دوردیفه با معماری نِوایی زیبایی است که در حیاطی چهارگوش واقع شده و دو استراحتگاه مذهبی موسوم به دارامشالای دوطبقه آن را احاطه کرده اند. سقف بالایی معبد از مس زراندود و سقف پایینی از سفال های قرمزرنگ پوشیده شده و استرات هایی چوبی با تزئینات حکاکی شده و نقش هایی از خدایان، خردمندان و قدیسان این دو سقف را نگاه داشته اند. در چهار طرف سازه، درهایی چوبی که استادانه ساخته شده اند قرار دارد و مجسمه هایی سنگی از شیرها و شیردال ها به محافظت از هر در قرار داده شده اند.
نام اظهارشده در فهرست میراث جهانی یونسکو
چانگو نارایان معبدی تاریخی در نپال است که بر فراز تپه ای در شرق دره کاتماندو، در حدود ۶ کیلومتری شمال باکتاپور و ۲۲ کیلومتری کاتماندو واقع شده است. این معبد دو سقفه را قدیمی ترین معبد ویشنو در درهٔ کاتماندو می دانند که تاریخ ساختش به سدهٔ چهارم میلادی می رسد و بسیاری از مجسمه های سنگی آن متعلق به دوران پادشاهی لیچاوی (سده های ۴ تا ۹ میلادی) است. این معبد در طول تاریخ به دلیل بروز آتش سوزی ها و زمین لرزه هایی که منجر به صدمه دیدن آن می شد به طور مرتب مورد بازسازی و نوسازی قرار گرفته است و بنای کنونی آن به سال ۱۷۰۲ برمی گردد که پس از آتش سوزی ای دوباره بازسازی شد. این معبد در سال ۱۹۷۹ به عنوان یکی از ۷ میراث فرهنگی درهٔ کاتماندو وارد فهرست میراث جهانی یونسکو گردید.
معبد چانگو نارایان به ویشنو، خدای هندوها پس از تجسمش در کالبد نارایان تقدیم شده و غیر هندوها اجازهٔ ورود به داخل معبد اصلی را ندارند، اما می توانند برای دیدن تزئینات چوبی و سنگ کاری های خارج از ساختمان معبد وارد حیاط آن شوند.
معبد اصلی چانگو نارایان شامل پاگودایی دوردیفه با معماری نِوایی زیبایی است که در حیاطی چهارگوش واقع شده و دو استراحتگاه مذهبی موسوم به دارامشالای دوطبقه آن را احاطه کرده اند. سقف بالایی معبد از مس زراندود و سقف پایینی از سفال های قرمزرنگ پوشیده شده و استرات هایی چوبی با تزئینات حکاکی شده و نقش هایی از خدایان، خردمندان و قدیسان این دو سقف را نگاه داشته اند. در چهار طرف سازه، درهایی چوبی که استادانه ساخته شده اند قرار دارد و مجسمه هایی سنگی از شیرها و شیردال ها به محافظت از هر در قرار داده شده اند.
wiki: چانگو نارایان