درخت انجیر معابد

درخت انجیر معابد (چاپ ۱۳۷۹)، آخرین رمان چاپ شدهٔ احمد محمود است.
۱۳۷۹ - برندهٔ دورهٔ اول جایزهٔ هوشنگ گلشیری به عنوان بهترین رمان.
رمان درخت انجیر معابد آخرین اثری بود که از احمد محمود منتشر شد. از بسیاری جهات این رمان در ادبیات ایران کم نظیر است. از جملهٔ این ویژگی ها به تعدد پرسوناژهای اثر می توان اشاره کرد. در این رمان حدود ۲۴۰ شخصیت خلق شده که حدود ۶۰ تای آنها به طور مستقیم در داستان نقش دارند.دیگر ویژگی قابل ذکر نوع خاص حرکت در زمان است که با استفاده از عوامل مشترک در گذشته و حال انجام می شود و خواننده گاهی اوقات دقیقاً نمی داند در چه ظرف زمانی قرار دارد.موضوع داستان درختی است به نام انجیر معابد، که در مناطق جنوب ایران رشد می کنند و ریشه های هوایی و پیش رونده دارد. در فرهنگ مردم ایران این درخت درختی مقدس است. داستان از آنجایی شکل خاص به خود می گیرد که در تلاشی برای قطع کردن درخت، از آن خون جاری می شود. داستان حول و حوش اعضای خانواده ای می گذرد که این درخت در منزل آنان قرار دارد.

درخت انجیر معابِد
درخت انجیر معابِد
نوشتۀ احمد محمود، رمانی به فارسی، در ۱۳۷۹ش. این رمان دو جلدی، نشانگر جست وجوی نویسنده برای یافتنِ بیان ادبیِ تازه ای است. او داستان را با شرح مراحل رشد فرامرز آذرپاد، ضدقهرمانی که درگیر یک بحران روحی هاملت وار است، آغاز می کند. همزمان با آن، به عرصۀ وهم می گراید و ماجرای درخت انجیر معابدی را تعریف می کند که متولّی و زایران، به تدریج از آن موجودی مقدس و معجزه گر می سازند. فرامرز با استفاده از انگارۀ ساخته شده از درخت، آشوبی به راه می اندازد تا انتقام خود را بگیرد. نویسنده به سرگشتگیِ جامعۀ ایستایی می پردازد که باوجود نوگراییِ ظاهری، در اصل متحول نشده است.