خودایمنی

خودایمنی دسته ای از اختلالات دستگاه ایمنی است که در آن برخی از سلول ها و مولکول های درون بدن، بیگانه تلقی شده و به اشتباه مورد حملهٔ دستگاه ایمنی بدن قرار می گیرند. به این ترتیب علیه سلول های خودی پاسخ ایمنی ایجاد می شود و دستگاه ایمنی به مبارزه با آن ها می پردازد.
زیست شناسی و آزمایشگاه ۲، نظری (رشته علوم تجربی)، چاپ هفتم ۱۳۸۶
علل بروز این اختلال در دستگاه ایمنی بدن هنوز مشخص نیست. با این حال، این واکنش ممکن است در اثر تولید نابه جا و نامتناسب پادتن هایی (اتوآنتی بادی) باشد که علیه پروتئین های سلول های بدن به وجود می آیند.
از جمله بیماری های خودایمنی می توان اسکلروز چندگانه (تخریب پوشش میلینی اطراف سلول های عصبی مغز و نخاع)، کولیت اولسروز، بیماری کرون، دیابت نوع یک (تخریب جزایر لانگرهانس)، گریوز، میاستنی گراویس، آرتریت روماتوئید و روماتیسم قلبی را نام برد.
بیماری های اتوایمیون براساس نوع سلول های درگیر (مانند T-Cell و B cell) یا سیستم ایمنی سلولی یا هومورال متفاوتند.

خودایمنی (autoimmunity)
در پزشکی، بیماریی که واکنش های ایمنی بدن به جای آن که بر ضد عوامل بیگانه، مثل میکروب های مهاجم، عمل کنند، علیه خود بدن عمل می کنند. بیماری هایی که گفته می شود منشأ خودایمنی دارند عبارت اند از میاستنی گراویس، آرتریت روماتوئید، و لوپوس اریتماتو. در بیماری های خودایمنی، لنفوسیت های تی به منظور حرکت به سوی هدفی تکثیر می شوند که در حالت طبیعی یک مولکول خارجی بیماری زاست، اما به برخی از مولکول های بافت های بدن که شبیه مولکول های هدف اند نیز ممکن است حمله شود. فعال شدن سلول های تی علیه یاخته های تولیدکنندۀ انسولین موجب ایجاد دیابت وابسته به انسولین می شود. اگر به برخی از یاخته های غشای مفصل حمله شود، آرتریت روماتوئید پدید می آید و اگر به میلین، پروتئین اصلی دستگاه عصبی، حمله شود، آن گاه مولتیپل اسکلروز ایجاد می شود. در ۱۹۹۰، در اسرائیل واکسنی ساخته شد که تکثیر بی رویۀ لنفوسیت های تی را، که علیه بافت های هدف سالم فعال شده اند، متوقف می کند.