خَنساء، تُماضر بنت عمرو ( ـ پس از ۶۴۴م)
شاعرۀ عرب از قبیلۀ سُلَیم، بزرگ ترین شاعرۀ مرثیه سرای عرب زبان پیش از اسلام. معاصرش، نابغۀ ذُبیانی، و شاعران بزرگ بعدی، چون جریر و بَشّار بن بُرد، شعر او را ستوده اند. شهرتش بیشتر از بابت مراثی وی در سوگ برادرانش، صَخر و معاویه، است که قبل از اسلام در پیکارهای قبیله ای کشته شدند. می گویند پس از ظهور اسلام مسلمان شد. نوحه سرایی در آن روزگار خاص زنان بود؛ اما خنساء، با آوردن اوزان و قوافی به جای سجع، یا قوالب رَجَز، مرثیه سرایی را به جایگاه شعری والا ارتقا داد. شعر خنساء به لحاظ فنون سخنوری و عاطفی ارزشمند است. موضوع سروده هایش رنج های شخصی در ماتم برادران، پاس داشتن فضیلت های ایشان، و برانگیختن قبیله به خونخواهی آن هاست.
شاعرۀ عرب از قبیلۀ سُلَیم، بزرگ ترین شاعرۀ مرثیه سرای عرب زبان پیش از اسلام. معاصرش، نابغۀ ذُبیانی، و شاعران بزرگ بعدی، چون جریر و بَشّار بن بُرد، شعر او را ستوده اند. شهرتش بیشتر از بابت مراثی وی در سوگ برادرانش، صَخر و معاویه، است که قبل از اسلام در پیکارهای قبیله ای کشته شدند. می گویند پس از ظهور اسلام مسلمان شد. نوحه سرایی در آن روزگار خاص زنان بود؛ اما خنساء، با آوردن اوزان و قوافی به جای سجع، یا قوالب رَجَز، مرثیه سرایی را به جایگاه شعری والا ارتقا داد. شعر خنساء به لحاظ فنون سخنوری و عاطفی ارزشمند است. موضوع سروده هایش رنج های شخصی در ماتم برادران، پاس داشتن فضیلت های ایشان، و برانگیختن قبیله به خونخواهی آن هاست.