بارویر سواگ

بارویرْ سِواک (به ارمنی: Պարույր Սևակ) (زادهٔ ۲۶ ژانویه ۱۹۲۴ - درگذشته ۱۷ ژوئن ۱۹۷۱) یک شاعر و چهرهٔ سیاسی ارمنستان است.
۱۹۴۸ - جاودانگان چنین می فرمایند
۱۹۵۳ - دوستی آشتی ناپذیر
۱۹۵۴ - جادهٔ عشق
۱۹۵۹ - ناقوس خاموشی ناپذیر
۱۹۶۴ - انسان در کف دست
۱۹۶۹ - سایات نوا
۱۹۶۹ - بگذار روشنایی باشد
بارویر قازاریان (به ارمنی: Պարույր Ղազարյան) متخلص به بارویر سِواگ شاعر، ادیب و فعال ادبی در ۲۶ ژانویه سال ۱۹۲۴ در خانواده ای روستایی در روستای سووِداشن، استان آرارات ارمنستان متولد شد.
خانوادهٔ وی حدود یک قرن پیش از آن از ناحیهٔ خوی به ارمنستان کوچ کرده بودند و بارویر سواگ پس از رافی، داستان نویس قرن نوزدهم و یقیشه چارنتس، شاعر انقلابی سال های ۱۹۳۰–۱۹۲۰، که خود از قربانیان تصفیه های استالینی محسوب می شود، سومین نویسندهٔ بزرگ ارمنی است که اصل و نسب وی به ایران و ارمنیان ساکن در این سرزمین می رسد. ارتباط بارویر سواگ با ایران تنها به اصل و نسب وی باز نمی گردد. او که فارغ التحصیل «مؤسسهٔ ادبیات گورکی» در مسکو و نیز از استادان این مؤسسه بود، پایان نامهٔ دکتری خود را دربارهٔ زندگی و آثار سایات نوا، ترانه سرای ارمنی قرن هجدهم، که ارتباط بی واسطه اش با شعر عاشقانهٔ فارسی واقعیتی انکار ناپذیر است، نوشته است.
در سال های ۵۱–۱۹۴۶ با نشریه «آوانگارد» و روزنامه ادبی و بخش ادبی «انجمن روابط فرهنگی با جماعت ارمنیان پراکنده» همکاری کرد. از سال ۱۹۶۳ عهده دار مسئولیت های کارشناس ارشد علمی انستیتوی ادبی آکادمی علوم ارمنستان بود. در سال های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۱ دبیر هیئت رئیسه انجمن نویسندگان ارمنستان بود. در سال ۱۹۶۷ به عضویت شورای عالی ارمنستان برگزیده شد.