عشوه دهنده فریب دهنده
عشوه ده
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
عشوه ده. [ ع ِش ْ وَ / وِ دِه ْ ] ( نف مرکب ) عشوه دهنده. فریب دهنده. فریبکار :
شه وزیری داشت رهزن عشوه ده
کاو بر آب از مکر بربستی گره.
نه رشوت ستانی و نه عشوه ده.
با کس همی بسر نبرد عهد شوهری.
شه وزیری داشت رهزن عشوه ده
کاو بر آب از مکر بربستی گره.
مولوی.
بگو آنچه دانی که حق گفته به نه رشوت ستانی و نه عشوه ده.
سعدی.
دنیا زنیست عشوه ده ودلستان ولیک با کس همی بسر نبرد عهد شوهری.
سعدی.
پیشنهاد کاربران
عشوه ده: مکار و فریب کار
کلمات دیگر: