زینهار دادن

پناه و امان دادن از کشتن یا مجازات کسی در گذشتن .

زینهار دادن. [ دَ ] ( مص مرکب ) پناه و امان دادن. از کشتن یا مجازات کسی درگذشتن :
به بهرام گفت ار دهی زینهار
بگویم ترا هرچه پرسی ز کار.چو خواهد ز دشمن کسی زینهار
تو زنهار ده ، نیز کینه مدار.بدو گفت بهرام اگر شهریار
مرا داد خواهد به جان زینهار
ز پند تو آرایش جان کنم
همه هرچه گویی تو، فرمان کنم.به زاری بگفتند کای شهریار
بده بندگان را بجان زینهار.چون تو کسی را ندهی زینهار
خلق نداردت به زنهار خویش.مر ایشان را سوگند دادم که مرا هلاک نکنند. فرودآمدند و پای مرا بوسه دادند و مرا زینهاردادند. ( تاریخ بخارا ص 107 ).
عذرخواهان را خطاکاری ببخش
زینهاری را بجان ده زینهار.دلم ببرد به جان زینهار می ندهد
کسی به شهر شما این چنین کند به کسی.ما سپر انداختیم گردن تسلیم پیش
گربکشی حاکمی ، ور بدهی زینهار. || امانت دادن. سپردن چیزی را به کسی که بازدهد :
گر از تخم هرچش دهی زینهار
یکی را بدل ، بازیابی هزار.رجوع به زنهار و زینهار و ترکیبهای این دو شود.