حسین صیمری
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
حسین صیمری. [ ح ُ س َ ن ِ ص َ م ُ ] ( اِخ ) ابن علی بن محمدجعفر صیمری مکنی به ابوعبداﷲ فقیه رجال شناس. از اهالی صیمر خوزستان و قاضی مدائن ( تیسفون ) بود. وی در 351 هَ. ق. 962/ م. متولد و در بغداد در شوال 436 هَ. ق. 1045/ م. درگذشت. او راست : «اخبار ابی حنیفه » و شرح مختصر طحاوی و جز آن. ( کشف الظنون ) ( اعلام زرکلی ج 2ص 268 ) ( معجم المؤلفین ) ( هدیة العارفین ج 1 ص 309 ).
حسین صیمری . [ ح ُ س َ ن ِ ص َ م ُ ] (اِخ ) ابن علی بن محمدجعفر صیمری مکنی به ابوعبداﷲ فقیه رجال شناس . از اهالی صیمر خوزستان و قاضی مدائن (تیسفون ) بود. وی در 351 هَ . ق . 962/ م . متولد و در بغداد در شوال 436 هَ . ق . 1045/ م . درگذشت . او راست : «اخبار ابی حنیفه » و شرح مختصر طحاوی و جز آن . (کشف الظنون ) (اعلام زرکلی ج 2ص 268) (معجم المؤلفین ) (هدیة العارفین ج 1 ص 309).
حسین صیمری . [ ح ُ س َ ن ِ ص َ م ُ ] (اِخ ) ابن مفلح بن حسن بحرینی ملقب به نصیرالدین فقیه . متوفی در محرم 933 هَ . ق . / 1526 م . در سن هشتاد سالگی درگذشت و در سلم آباد خوزستان دفن شد. او راست : مناسک صغیر و مناسک کبیر و رساله در جواز حکومت شرعی و غایةالمرام فی شرح شرایع الاسلام و جز آنها. (ذریعه ) (اعیان الشیعه ج 27 ص 284) (ایضاح المکنون ) (معجم المؤلفین ) (هدیة العارفین ج 1 ص 317).