دریغ . اسب ضعیف و نزار
دریغی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
دریغی. [ دِ / دَ ] ( ص نسبی ) آنچه مایه دریغ و حسرت و دلهره و اسف و آه باشد :
این دریغی ها خیال دیدن است
وز وجود نقد خود ببریدن است.
دریغی. [دِ / دَ ] ( اِ ) دریغ. اسب ضعیف و نزار :
در دست بنده دریغی دو مانده اند
دل روز و شب بدست جو و کاهشان گرو.
زیر لب درچون دریغی سست و لاغر می برم.
این دریغی ها خیال دیدن است
وز وجود نقد خود ببریدن است.
مولوی.
دریغی. [دِ / دَ ] ( اِ ) دریغ. اسب ضعیف و نزار :
در دست بنده دریغی دو مانده اند
دل روز و شب بدست جو و کاهشان گرو.
ظهیرالدین نصر سموری سنجری.
برسمش چون بوسه دادم نام رخش روستم زیر لب درچون دریغی سست و لاغر می برم.
دریغی . [ دِ / دَ ] (ص نسبی ) آنچه مایه ٔ دریغ و حسرت و دلهره و اسف و آه باشد :
این دریغی ها خیال دیدن است
وز وجود نقد خود ببریدن است .
این دریغی ها خیال دیدن است
وز وجود نقد خود ببریدن است .
مولوی .
دریغی . [دِ / دَ ] (اِ) دریغ. اسب ضعیف و نزار :
در دست بنده دریغی دو مانده اند
دل روز و شب بدست جو و کاهشان گرو.
برسمش چون بوسه دادم نام رخش روستم
زیر لب درچون دریغی سست و لاغر می برم .
در دست بنده دریغی دو مانده اند
دل روز و شب بدست جو و کاهشان گرو.
ظهیرالدین نصر سموری سنجری .
برسمش چون بوسه دادم نام رخش روستم
زیر لب درچون دریغی سست و لاغر می برم .
کلمات دیگر: