بریدن . راهزنی کردن . دزدی کردن
ره بریدن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
ره بریدن. [ رَه ْ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) راه بریدن. راهزنی کردن. دزدی کردن. ( یادداشت مؤلف ). || راهی شدن. عازم شدن. ره نوردیدن. رفتن :
از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل
برهفت مرکبان فلک ره بریده ایم.
گر در طلبم رهی بریدی
ای من رهی ات که رنج دیدی.
از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل
برهفت مرکبان فلک ره بریده ایم.
خاقانی.
|| طی کردن راه : گر در طلبم رهی بریدی
ای من رهی ات که رنج دیدی.
نظامی.
و رجوع به راه بریدن شود.کلمات دیگر: