داغ کشیدن

داغ بر کشیدن داغ کردن

داغ کشیدن. [ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) داغ برکشیدن. داغ کردن. داغ بر رخ یا سینه کشیدن کسی را. نشان بر او از آهن تفته نهادن علامت بندگی را :
پیش یکران ضمیرش عقل را
داغ بر رخ کش به لالائی فرست.دل میکشد بداغ تو هر لحظه سینه را
داغی بکش بسینه غلام کمینه را.ز سر تازه کن عیش پدرام را
بکش داغ خود گور ایام را.بفرمود تا داغشان برکشند
حبش زین سبب داغ بر سر کشند.که نوک سنانش ز بس تف و تاب
کشد داغ بر جبهه آفتاب.یا داغ مهجوری بر جبین تو کشند، یا تاج مقبولی بر سرت نهند. ( مجالس سعدی ).