جان سخن گوینده
جان سخنگوی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
جان سخنگوی. [ ن ِ س ُ خ َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) جان سخن گوینده. جان ِ گویا. روان سخن گو. نفس ناطقه :
تویی جان سخنگوی حقیقی
که با روح القدس دائم رفیقی.
تویی جان سخنگوی حقیقی
که با روح القدس دائم رفیقی.
ناصرخسرو.
کلمات دیگر: