جان داشتن

جان داشتن. [ت َ ] ( مص مرکب ) زنده بودن. حیات داشتن :
پسندی و همداستانی کنی
که جان داری و جانستانی کنی.رفتی که وفا نکرد عمرت
تا جان دارم وفات جویم.پائی که درنیاید روزی بسنگ عشقی
گوئیم جان ندارد تا دل نمی سپارد.آن بهائم نتوان گفت که جانی دارد
که ندارد نظری با چو تو زیبا منظور.