پر درد

( صفت ) پراندوه

پردرد. [ پ ُ دَ ] ( ص مرکب ) پراز درد. پراندوه. پرداغ و درد. پرمحنت :
چو بشنید سالار هاماوران
دلش گشت پردرد و سر شد گران.بشوتن ز رودابه پردرد شد
وز آن شیون او رخش زرد شد.یکی نامه بنوشت پرداغ و درد
دو دیده پر از آب و رخساره زرد.ز مرگ و ز روز بد اندیشه کرد
دلش گشت پردردو رخساره زرد.برفتند یکسر به ایوان شاه
ز بدگوی پردرد و فریادخواه.رخ شهریار جهان زرد شد
زتیمار کبروی پردرد شد.از آن پیر پردرد شد روزبه
بپرسید و گفت از شما کیست مه.رخ شاه بهرام از آن زرد گشت
ز یزدان بترسید و پردرد گشت.سکندر ز دیده ببارید خون
دلش گشت پردرد از آن رهنمون.بدل برش اندیشه بسیار گشت
ز بهرام پردرد و تیمار گشت.دو شاه گرانمایه پردرد و کین
نهادند بر پشت پیلان دو زین.چو آگاهی آمد به خاقان چین
دلش گشت پردرد و سر پر ز کین.ورا نامور هیچ پاسخ نداد
دلش گشت پردرد و سر پر ز باد.خبر شد بر بهمن اردوان
دلش گشت پردرد و تیره روان.یکی نامه بنوشت پرداغ و درد
پرآژنگ رخ لب پر از باد سرد.که از کار کاموس و خاقان چین
دلم گشت پردرد و سر پر ز کین.دلش گشت پردرد و جان پرنهیب
بدانست کامد بتنگی نشیب.چو بشنید گفتار پیران بدرد
دلش گشت پردرد و رخسار زرد.چو بشنید خسرو ز کوت این سخن
دلش گشت پردرد رزم کهن.دلش گشت پردرد و رخساره زرد
سواری گزید از دلیران مرد.که پردرد باشند مردان مرد
که پیش من آیند روز نبرد.چو آواز دادش ز فرشید ورد
رخش گشت پرخون و دل پر ز درد.سپه سربسر پیش خاقان شدند
ز کاموس پردرد و گریان شدند.

۱. دردمند، پرغم: دل پردرد.
۲. عضو دردناک.