هودج

کجاوه، پالکی روپوش دار، هوادج جمع
(اسم ) کجاوه ای که زنان بر آن سوراشوند عماری : عروس گل درهودج زمردین غنچه تماشای گلستان و هوس نوای هزار دستان میکرد. جمع : هوادج .

(هَ دَ ) [ ع . ] (اِ. ) کجاوه ، عماری .

هودج. [ هََ / هُو دَ ] ( ع اِ ) چیزی چون سبدی بزرگ و سایبانی بر سر آن که بر پشت اشتر نهند و بر آن نشینند و آن مانند کجاوه و پالکی جفت نیست. ( یادداشت مؤلف ). کجاوه ای که در آن زنان نشینند و عماری شتر. ( غیاث ). هوده. بارگیر. ( منتهی الارب ) :
ز ایوان شاه جهان تا به دشت
همی اشتر و اسب و هودج گذشت.ز هودج فروهشته دیبا جلیل
سپاه ایستاده رده خیل خیل.صحن زمین ز کوکبه هودج آنچنانک
گفتی که صدهزار فلک شد مشهرش.آن به که پیش هودج جانان کنی نثار
آن جان که وقت صدمه هجران شود فنا.طالعش را شهسواری دان که بار هودجش
کوهه عرش معلا برنتابد بیش از این.پرده نشینان که درش داشتند
هودج او یک تنه بگذاشتند.آنکه با یار هودجش نظر است
نتواند به ساربان گفتن.تو خوش خفته در هودج کاروان
مهار شتر در کف کاردان.- هودج خانه ؛ هودج. عماری :
سرافیل آمد و پر برفشاندش
به هودج خانه زخرف نشاندش.- هودج نشین ؛ آنکه در هودج نشیند. ( یادداشت مؤلف ).

کجاوه، پالکی روپوش دار.

عماری