دوش زدن

دوش زدن. [ زَ دَ ] ( مص مرکب ) جنبانیدن شانه در حالت کراهت. ( ناظم الاطباء ). کنایه از تحریض نمودن و اشاره کردن به دوش و تنبیه گردانیدن کسی را به قباحت کاری. ( آنندراج ). شانه بالا افکندن به نشانه محل ننهادن. ( یادداشت مؤلف ). || برابری کردن و همچشمی نمودن. ( ناظم الاطباء ) ( از یادداشت مؤلف ) :
سخن کز خواجگی بر گل زدی دوش
غلامان بناگوش از بن گوش.

نظامی.

هر رند تنک می به سبو دوش نمی زد
میخانه ازین پیش نظام و نسقی داشت.

خان خالص ( آنندراج ).

زاهد چوحرف توبه خود می زند سلیم
هردم سبوی باده به من دوش می زند.

محمدقلی سلیم ( از آنندراج ).

|| آگاه کردن. ( غیاث ).

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا