عایق حرارتی

در تأسیسات گرمایی، برای کم کردن تلفات حرارتی سطوح مختلف ساختمان، لوله ها، کانال ها و مخازن و جلوگیری از نفوذ رطوبت و انتقال صدا، از مواد و مصالحی به نام «عایق» استفاده می شودعایق های حرارتی مصالحی هستند که برای جلوگیری از انتقال حرارت استفاده می شوند و عایقها دو گروه اصلی دارند که روش کار آن ها کاملاً متفاوت است:
عایق هایی که در ساختار آن ها حبابهای هوا وجود دارد و باعث کاهش هدایت حرارت می شوند.
عایق هایی که حرارت را بازمی تابانند. پشت این عایقها باید حدود ۲۰ میلی متر فاصله هوایی تعبیه شود.
با پیشرفت تکنولوژی و لزوم احداث ساختمان های سبک تر لازم شد که ضخامت جداره ها به حداقل کاهش یابد؛ در پی آن مسئله گریز حرارت از پوسته خارجی بنا مطرح شد؛ بنابراین به منظور کاهش هزینه ایجاد گرما و سرما، با قرار دادن عایق حرارتی در پوسته ساختمان ها ضریب هدایت حرارتی مجموعه را به میزان قابل توجهی کاهش داده اند. اصولاً حرارت به سه طریق انتقال می یابد:تابش، همرفت هدایت.در دو طریق اول یک محیط سیال یا خلأ برای انتقال گرما لازم است؛ ولی روش سوم انتقال در اثر تماس اجسام با یکدیگر صورت می گیرد. انتقال حرارت از جداره های خارجی ساختمان به شکل هدایت حرارت، مهمترین عامل اتلاف یا کسب حرارت در ساختمان های معمولی است.
عایقهای انباشته به صورت آزاد یا فله به دو صورت رشته ها (یا تارها) و دانه های سبک وجود دارند. رشته ها شامل پشم سنگ، پشم شیشه، پشم سرباره یا الیاف گیاهی (که معمولاً پشم چوب است) می باشند. دانه ها از مواد معدنی منبسط شده مانند پرلیت، ورمیکولیت، خاک رس و نظایر آن یا از مواد گیاهی مانند خرده های چوب پنبه تهیه می شوند
عایق هدایتی حرارت، عایقی است که از انتقال حرارت به روش هدایت، جلوگیری می کند.