نشیب و فراز

پست و بالا . دشت و کوه . سهل و جبل . یا سختی و سستی . خوب و بد .

(نَ بُ فَ ) (ص مر. ) پستی و بلندی .

نشیب و فراز. [ ن ِ / ن َ ب ُ ف َ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) پست و بالا. دشت و کوه. سهل و جبل :
رسیدند زی شهر چندان فراز
سپه خیمه زد در نشیب و فراز.شهریاری که گرفته ست به تدبیر و به تیغ
از سراپای جهان هرچه نشیب است و فراز.ز مشکلات طریقت عنان مپیچ ای دل
که مرد راه نیندیشد از نشیب و فراز.روندگان طریقت ره بلا سپرند
رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز. || سختی و سستی. خوب و بد. پست وبلند :
یکی کار پیش است و رنج دراز
که هم با نشیب است و هم با فراز.که هر کس که دید آن دوال و رکیب
نپیچد دل اندر فراز و نشیب.که دارد زمانه نشیب و فراز.کیت فهم بودی نشیب و فراز
گر این درنکردی به روی تو باز.- درنشیب و فراز گشته ؛ آزموده. مجرب. ( یادداشت مؤلف ) :
به همدان گشسب آن زمان گفت باز
که ای گشته اندر نشیب و فراز.