مختصات: ۴۰°۵۱′۱۱″ شمالی ۴۸°۲۳′۳۵″ شرقی / ۴۰٫۸۵۳۰۶°شمالی ۴۸٫۳۹۳۰۶°شرقی / 40.85306; 48.39306
لاهیج (دیگر نامها: لاهیچ، لاگیچ، لُهوج) (ترکی آذربایجانی:Lahıc) روستایی است در شهرستان اسماعیللی در شمال غربی باکو در جمهوری آذربایجان. این روستا در دامنه های جنوبی قفقاز قرار دارد. جمعیت آن در حدود ۸۶۰ نفر است که از تات ها هستند و به زبان تاتی صحبت می کنند. لاهیج بخاطر صنایع دستی اصیل به ویژه مسگری از شهرت بالایی در جمهوری آذربایجان برخوردار است. قالیهای این روستا در آذربایجان و قفقاز جنوبی معروف است. لاهیج از سامانهٔ پساب کهنی برخوردار است که برخی کارشناسان مدعیند که به ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ سال پیش برمیگردد. به علت بسامد بالای زمین لرزه ها در لاهیج، مردم محلی فن های قابل اطمینان و پیچیده ای را در سازه های خود بکار برده اند.
لاهیج یکی از کهن ترین زیستگاههای بشر در جمهوری آذربایجان است. روستا در کرانه چپ رودخانه قیردیمان در دامنه های رشته کوه نیال قرار دارد. اکثریت مردمان آن به زبان تاتی سخن می گویند. باشندگان معمولاً دوزبانه هستند یعنی افزون بر زبان تاتی، زبان ترکی آذربایجانی نیز استفاده میگردد. زیستگاه لاهیج از لحاظ طرح بندی روستایی ِ نامعمول و سازه های شخصی و مذهبی، سامانه ترابری و مردم شناسی بیمانند است. بگونه ای که خیابانها و میدانهای سنگفرش و سامانهٔ پساب و لوله های آب توسعه یافته آن نشان میدهد، لاهیج نمونه ای موجود از یک شهرنشینی و معماری کهن است. «کورابندیس» (سامانه پساب) زیرزمینی آن که از سنگ رودخانه ای ساخته شده و به هزار سال پیش برمیگردد بنظر یکی از باستانی ترین سامانه های پساب در جهان است..
شهروندان لاهیج به خود لهیجن (لُهیجُن Lohijon) می گویند که از نام خود روستا در زبان محلی یعنی «لُهوج» (Lohuj. جمع: Lohijon. فارسی معیار: لاهیجان) گرفته شده است.
لاهیج (دیگر نامها: لاهیچ، لاگیچ، لُهوج) (ترکی آذربایجانی:Lahıc) روستایی است در شهرستان اسماعیللی در شمال غربی باکو در جمهوری آذربایجان. این روستا در دامنه های جنوبی قفقاز قرار دارد. جمعیت آن در حدود ۸۶۰ نفر است که از تات ها هستند و به زبان تاتی صحبت می کنند. لاهیج بخاطر صنایع دستی اصیل به ویژه مسگری از شهرت بالایی در جمهوری آذربایجان برخوردار است. قالیهای این روستا در آذربایجان و قفقاز جنوبی معروف است. لاهیج از سامانهٔ پساب کهنی برخوردار است که برخی کارشناسان مدعیند که به ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ سال پیش برمیگردد. به علت بسامد بالای زمین لرزه ها در لاهیج، مردم محلی فن های قابل اطمینان و پیچیده ای را در سازه های خود بکار برده اند.
لاهیج یکی از کهن ترین زیستگاههای بشر در جمهوری آذربایجان است. روستا در کرانه چپ رودخانه قیردیمان در دامنه های رشته کوه نیال قرار دارد. اکثریت مردمان آن به زبان تاتی سخن می گویند. باشندگان معمولاً دوزبانه هستند یعنی افزون بر زبان تاتی، زبان ترکی آذربایجانی نیز استفاده میگردد. زیستگاه لاهیج از لحاظ طرح بندی روستایی ِ نامعمول و سازه های شخصی و مذهبی، سامانه ترابری و مردم شناسی بیمانند است. بگونه ای که خیابانها و میدانهای سنگفرش و سامانهٔ پساب و لوله های آب توسعه یافته آن نشان میدهد، لاهیج نمونه ای موجود از یک شهرنشینی و معماری کهن است. «کورابندیس» (سامانه پساب) زیرزمینی آن که از سنگ رودخانه ای ساخته شده و به هزار سال پیش برمیگردد بنظر یکی از باستانی ترین سامانه های پساب در جهان است..
شهروندان لاهیج به خود لهیجن (لُهیجُن Lohijon) می گویند که از نام خود روستا در زبان محلی یعنی «لُهوج» (Lohuj. جمع: Lohijon. فارسی معیار: لاهیجان) گرفته شده است.
wiki: لاهیج