امان دادن

( مصدر ) زنهار دادن کسی را در کنف حمایت خود گرفتن .

(اَ. دَ ) [ ع - فا. ] (مص م . ) مهلت دادن ، فرصت دادن .

امان دادن. [ اَ دَ ]( مص مرکب ) مهلت دادن. فرصت و وقت دادن :
برآویخت قارن ابا بارمان
سوی چاره جستن ندادش امان.اگر نه از قبل شرم آن نگارستی
ز بوسه ندهمی او را بهیچ وقت امان.حصار دیگر گلواره بد که شاه عجم
بکند از بن و یک ساعتش نداد امان.ملک الموت او را امان نداد که پای از رکاب بدر آورد و همچنان یک پای در رکاب و یک پای بیرون آورده جان او قبض کرد. ( اسکندرنامه ، نسخه سعید نفیسی ).
هم آنجا امانش مده تا بچاشت
نشاید بلا بر دگر کس گماشت.فریبنده را پای در پا منه
چو رفتی و دیدی امانش مده.که چندان امانم ده از روزگار
که زین نحس ظالم برآید دمار.گرش بر فریدون بدی تاختن
امانش ندادی به تیغ آختن.زنهار نمی خواهم کز کشتن امانم ده
تاسیرترت بینم یک لحظه مدارایی.گفتم روم بخواب و ببینم جمال دوست
حافظ ز آه و ناله امانم نمی دهد. || زنهار دادن. کسی را در کنف حمایت خود گرفتن :
فلک را ندانم چه دارد گمان
که ندهد کسی را بجان خود امان.حجاج پیغام فرستاد سوی وی که از تو تا گرفتار شدن یک دو روز مانده است و دانم که بر امانی که من دهم بیرون نیایی. ( تاریخ بیهقی ). مردم زران... بگریخته بودند و اندک مایه مردم در آن کوشکها مانده امیر ایشان را امان داد تا جمله گریختگان بازآمدند. ( تاریخ بیهقی ).

هِشتِن وا اَمُو