(مَ) [ ع . ] (اِ.) جِ معنی . 1 - منازل . 2 - چاره ها.
( ~.) [ ع . ] (اِ.) جِ مغینه ؛ زنان سرود - گوی .
مغانی . [ م َ ] (ع اِ) ج ِ مَغنی ̍. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). جاهای با اهل و باشندگان . جاهای مسکون : شهری دید از غرایب مبانی و عجایب مغانی . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 412). اکناف آن اکتاف اشراف دهر را حاوی شده و اطراف آن طراف روزگار را ظروف آمده ، مغانی آن به انواع انوارمعانی روشن ... (جهانگشای جوینی چ قزوینی ج 1 ص 96).
مغانی . [ م َ ] (ع ص ، اِ) ج ِ عامیانه ٔ مُغَنّیَة. (از محیط المحیط) (از دزی ). زنان سرودگوی . غناکنندگان و سرایندگان : سرود رود درود سلطنت او می داد و او غافل ، اغانی مغانی بر مثالث و مثانی مرثیه ٔ جهانبانی او می خواند. و او بیخبر. (نفثة المصدور چ یزدگردی ص 18).
فردوسی .
نظامی .
