بنیانگذار دندال و گاگریو
گاگریو از دو بخشِ گا بمعنی گاه (زمان یا وقت) و گریو به معنی گریه ساخته شده و سرهم به معنای زمان گریه است.
اگر گا را بمعنی گوی و گفتن و گِریو را بمعنیِ گریستن بدانیم، سرهم بمعنی گفتن و گریستن است. یعنی مراسمی که در آن می گویند و می گریند.
در بختیاری به نام های دیگری مانندِ «گوگِریو» و «سُروُو» که مخففِ سرودهٔ عزا است گفته می شود. بنیانگذار گاگریو و دندال استاد محمد بهداروندی از طایفه عرب کمری بهداروند می باشد که با نیم قرن تلاش و زحمت سبک های زیبا و البته معتبری را بر موسیقی اصیل بختیاری افزوده است،سبک خوانش او در بختیاری معتبر ترین و اصیل ترین است.
گاگِریوها شعر هستند و در دستهٔ اشعار بختیاری جای می گیرند. این اشعار عمدتاً در مراسمِ عزاداری بختیاری ها و بیشتر توسطِ زنان خوانده می شود اما امروزه با گسترش و دگرگونی وضعیتِ اجتماعی و ساخت مساجد و امکاناتِ صوتی، مردان نیز گاهی به خواندنِ گاگریو روی می آورند.
گاگریوها معمولاً با توجه به خصوصیاتِ فردِ در گذشته و توسط زنان بشکلِ فی البداهه خوانده می شوند و معمولاً با تغییرِ نام و کلمات، شعر را بگونه ای متناسب با وضعیتِ درگذشته می خوانند. مضمونِ این ابیات شرحِ خوبی، مِهر، میهمان نوازی، سوارکاری، تیراندازی، شجاعت و رشادتِ شخصِ درگذشته است. همچنین زنانِ در گذشته نیز به صفاتِ پاکدامنی، مهمان نواری، تلاش در خانه و مضامینی از این دست ستوده می شوند.
گاگریو از دو بخشِ گا بمعنی گاه (زمان یا وقت) و گریو به معنی گریه ساخته شده و سرهم به معنای زمان گریه است.
اگر گا را بمعنی گوی و گفتن و گِریو را بمعنیِ گریستن بدانیم، سرهم بمعنی گفتن و گریستن است. یعنی مراسمی که در آن می گویند و می گریند.
در بختیاری به نام های دیگری مانندِ «گوگِریو» و «سُروُو» که مخففِ سرودهٔ عزا است گفته می شود. بنیانگذار گاگریو و دندال استاد محمد بهداروندی از طایفه عرب کمری بهداروند می باشد که با نیم قرن تلاش و زحمت سبک های زیبا و البته معتبری را بر موسیقی اصیل بختیاری افزوده است،سبک خوانش او در بختیاری معتبر ترین و اصیل ترین است.
گاگِریوها شعر هستند و در دستهٔ اشعار بختیاری جای می گیرند. این اشعار عمدتاً در مراسمِ عزاداری بختیاری ها و بیشتر توسطِ زنان خوانده می شود اما امروزه با گسترش و دگرگونی وضعیتِ اجتماعی و ساخت مساجد و امکاناتِ صوتی، مردان نیز گاهی به خواندنِ گاگریو روی می آورند.
گاگریوها معمولاً با توجه به خصوصیاتِ فردِ در گذشته و توسط زنان بشکلِ فی البداهه خوانده می شوند و معمولاً با تغییرِ نام و کلمات، شعر را بگونه ای متناسب با وضعیتِ درگذشته می خوانند. مضمونِ این ابیات شرحِ خوبی، مِهر، میهمان نوازی، سوارکاری، تیراندازی، شجاعت و رشادتِ شخصِ درگذشته است. همچنین زنانِ در گذشته نیز به صفاتِ پاکدامنی، مهمان نواری، تلاش در خانه و مضامینی از این دست ستوده می شوند.
wiki: گاگریو