باران منه : سحابه خلقه ابری که در آن اثر باران باشد .
خلقه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خلقة. [ خ َ / خ ِق َ ] (ع مص ) خلق . آفریدن . || (اِمص ) آفرینش . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خلقة. [ خ َ ل َ ق َ ] (ع اِ) ابر مستوی . || باران . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خلقة. [ خ َ ل ِ ق َ ] (ع ص ) پرباران . منه : سحابة خلقه ؛ ابری که در آن اثر باران باشد. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ).
خلقة. [ خ ُ ق َ ] (ع اِمص ) ملاست . نرمی . تابانی .(از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
دانشنامه اسلامی
[ویکی الکتاب] معنی خَلَقَهُ: آنچه را آفرید(در جمله " أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ") - اورا خلق کرد
معنی خَلْقَهُ: آفرینشش - خلقتش(خلق در اصل به معنای تقدیر و اندازه گیری است)
ریشه کلمه:
خلق (۲۶۱ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)
معنی خَلْقَهُ: آفرینشش - خلقتش(خلق در اصل به معنای تقدیر و اندازه گیری است)
ریشه کلمه:
خلق (۲۶۱ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)
wikialkb: خَلْقَه
کلمات دیگر: