شاه عبداللطیف

شاه عبداللطیف بــِتایی (به اردو: .mw-parser-output .nastaliq{line-height:200%;font-size:150%;font-family:IranNastaliq,"Urdu Emad Nastaleeq","Noto Nastaliq Urdu","Urdu Typesetting","Jameel Noori Nastaleeq","Nafees Nastaleeq","Nafees Nastaleeq v1.01",Nafees,"Pak Nastaleeq","PDMS_Jauhar",sans-serif;text-justify:inter-word;font-weight:normal}.mw-parser-output .nastaliq .b{text-justify:inter-word}شاه عبداللطیف بهٹائی) شاعر و صوفی سرشناس سندی بود. او را بزرگ ترین شاعر در زبان سندی به شمار می آورند. روح اشعار او را با سروده های مولانا مقایسه کرده اند. مجموعه سروده های شاه عبداللطیف در دیوان او که به رساله شاه (سندی: شاه جو رسالو) معروف است گرد آمده است. رساله شاه به انگلیسی، اردو و زبان های دیگر ترجمه شده است. شاه عبداللطیف که به شاه لطیف هم مشهور است فارسی و عربی نیز آموخته بود.
شاه عبداللطیف به زبان سندی در قالب ها و وزن محلی شعر گفته است. با اینکه شعر سندی عبداللطیف کاملاً رنگ محلی دارد بازهم از سنت شعر عرفانی فارسی بر کنار نیست؛ برای اینکه شاه لطیف در این سنت تصوف و عرفان رشد کرده است و تمام مختصات شعر عرفانی فارسی در کلام سندی این عارف سند موجود است.
او در یک خانواده صوفی در ۱۱۰۱ هجری در دهکده هالا نزدیک حیدرآباد زاده شد. نیای او شاه عبدالکریم هم شاعر به نام سندی بود. شاه عبداللطیف در محیط کاملاً صوفیانه رشد کرد و همه عمر به روش صوفیان زندگی کرد. چندین سال در مسافرت ها و گردش های خود در صحبت فقرا و مرتاضان به سر برد. موسیقی را خیلی دوست داشت و از سماع لذّت می برد. بخش عمده زندگانی خود را در انزوا به سر کرد. جهان و جهانیان را از دیدگاه صوفیان می نگریست. شعر بتایی را یک نوع ادامه سنت عارفانه شعر فارسی می شود تلقی کرد.
«در سُر سارنگ» شاه عبداللطیف فیض رسانی پیامبر اسلام را اینطور بیان می کند: