زبان لارستانی

لارستانی
زبان لارستانی یکی از گویش های پهلوی باستان از زبانهای فارسی تبارِ شاخه جنوب غربی است که توسط جنوب فارس و غرب هرمزگان مورد استفاده قرار می گیرد. امروزه این زبان به خاطر تفاوت های زیادش با زبان پارسی معیار به عنوان یک زبانِ مستقل از شاخهٔ زبان های ایرانی تبار جنوب غربی قلمداد می شود. گویشهای زبان لارستانی همانند زبان لری نواده پارسی میانه محسوب می شوند. این زبان به خاطر نگه داشتن واژگان بسیاری از پارسی میانه، زبانی خالصتر از زبان پارسی مدرن است و حتی هنوز ارتباط نزدیکی با پارسی باستان دارد.اچمى زبان ساکنان جنوبی استان فارس و مردم غرب هرمزگان است، این زبان در جای جای این منطقه نمودهای گوناگونی دارد که بیشتر این تفاوت ها در تلفظ واژگان است. زبان لارستانی بیش از نُه لهجه را دربر می گیرد: لاری، فرامرزی، بشاگردی، اَرَدی، کُوخِردی، خُنجی، اسیری، اِوَزی، جناحی (جمسی)، گَوده ای، گِراشی، فیشوَری، دیده بانی، فداغی، بیخه ای و بَستَکی و گلاری.
ما لچانوا زبان شناس معاصر روس، عقیده دارد که کومزاری نیز یکی از لهجه های لارستانی است.
لطفعلی خنجی پژوهش مبسوطی بر دستور زبان اچمى انجام داده که در کتابی به نام «نگرش تفصیلی بر زبان لارستانی و گویش خنجی» منتشر شده است.