شاه خوشین

مبارکشاه لرستانی ملقب به شاه خوشین لرستانی، یکی از رهبران نخستین یارسان در کوهدشت لرستان است که در قرن چهارم هجری می زیسته است. وی در میان یارسان نخستین کسی ست که دورهٔ کامل را دارد.
معنی: برای قرب به شاه خوشین است که چوپانی می کنم. سرورم پیدا و آشکار است و با آن اسب زردرنگش مشخص است.
مبارکشاه لرستانی، ملقب به شاه خوشین، فرزند مامه جلاله و نوهٔ میرزا امان الله لرستانی بود. در سرانجام کتاب مقدس یارسان آمده است که وی از مادری باکره به مانند مسیح به دنیا آمده است. در سرانجام همچنین اشاره شده که شاه خوشین برای کسب علم به همدان هجرت کرد؛ و بعدها به زادگاه خویش بازگشت و در ۳۲ سالگی اظهار مظهریت خدا در خودش کرد. او در این خصوص چنین سرود:
شاه خوشین در ۶۱ سالگی، هنگام شنا در رود گاماسیاب فرومی رود، و طبق باور یارسان، روح از بدنش جدا شده و به کالبد دیگر می رود.شاه خوشین در میان یارسان به «زرده سوار» و «هزار سوار» نیز مشهور است؛ و این نظریه را تقویت می کند که وی جزو ملوک هزاراسپی (اتابکان لر) بوده است. در سرانجام، باباطاهر یکی از یاران شاه خوشین ذکر شده است؛ ولی نکته ای که بسیار آشکار است تأثیر شاه خوشین بر عرفان باباطاهر می باشد.
اشعاری از شاه خوشین به گورانی مانده است، که به «دورهٔ شاه خوشین» مشهور است.