عبدالله بن طاهر سومین امیر طاهریان بود که پس از وفات برادرش، از سال ۲۱۳ تا سال ۲۳۰ حکومت کرد. قدرت طاهریان در زمان او به اوج خود رسید. بعد از وفات مأمون به سال ۲۱۸ هجری، خلیفهٔ جدید، المعتصم بالله، با آنکه به ظاهر دل خوشی از عبدالله نداشت ولی ابقای او را در حکومت خراسان اجتناب ناپذیر یافت. این گونه استقلال طاهریان پس از مرگ مأمون نیز تامین شد و بی تزلزل ماند.
عبدالله در تجهیز غزوه های اسلامی در فرارود اهتمام کرد و در دفع اغتشاش دوباره خوارج کوشید. او شورش مازیار را نیز سرکوب کرد و او را به بغداد فرستاد. در خراسان به توسعه آبادانی و ترویج کشاورزی علاقه نشان داد و به خصوص در حمایت از طبقات کشاورز در مقابل مالکان بزرگ و عمّال دولت کمک زیادی کرد. مورخان، حکومت عبدالله بن طاهر را «عصر طلایی حکومت طاهریان» می دانند. او به ترویج و نشر علم علاقهٔ خاصی داشت و برای همگانی کردن فرهنگ و دانش، طرحی شبیه به سوادآموزی اجباری را عرضه کرد. وی دستور داد تا کودکان فقیر را از مکتب و آموزش محروم نکنند و اسباب و امکانات تحصیل را برای آنان نیز فراهم نمایند تا استعداد کسی ضایع نشود.
پس از او طاهر بن عبدالله به حکومت رسید و در حومهٔ شهر نیشابور قصری به نام شادیاخ برای سکونت خود و سپاهش ساخت.
عبدالله در تجهیز غزوه های اسلامی در فرارود اهتمام کرد و در دفع اغتشاش دوباره خوارج کوشید. او شورش مازیار را نیز سرکوب کرد و او را به بغداد فرستاد. در خراسان به توسعه آبادانی و ترویج کشاورزی علاقه نشان داد و به خصوص در حمایت از طبقات کشاورز در مقابل مالکان بزرگ و عمّال دولت کمک زیادی کرد. مورخان، حکومت عبدالله بن طاهر را «عصر طلایی حکومت طاهریان» می دانند. او به ترویج و نشر علم علاقهٔ خاصی داشت و برای همگانی کردن فرهنگ و دانش، طرحی شبیه به سوادآموزی اجباری را عرضه کرد. وی دستور داد تا کودکان فقیر را از مکتب و آموزش محروم نکنند و اسباب و امکانات تحصیل را برای آنان نیز فراهم نمایند تا استعداد کسی ضایع نشود.
پس از او طاهر بن عبدالله به حکومت رسید و در حومهٔ شهر نیشابور قصری به نام شادیاخ برای سکونت خود و سپاهش ساخت.
wiki: عبدالله طاهر