صنیوت

صنیعوت یا عفّت در فرهنگِ یهود (عبری: צניעות) نخستین بار در کتاب میکاه ذکر گشته است. در تلمود بابلی، ربّی العازر بن صدوق شرحی بر آیهٔ صنیوت از کتاب میکاه نوشت و آن را با مفهوم عفت همراه کرد. (رساله سُکّه ۴۹:۳) شرایع یهودیت در واقع مردان و زنان یهودی را به پوشانیدن بدنشان امر کرده است. بر اساس هلاخا بر زنان واجب است که موی سر را بپوشانند؛ بر مردان نیز جایز نبود که سرناپوشیده چهار ذراع راه بروند یا تورات را تلاوت کنند. هر چند پوشش سر مردان بیشتر نمادی از تقوای الهی تلّقی می شد و از قوانین صنیوت دانسته نمی شد. بر اساس تورات، شنیدن صدای آواز زنان عروه یا برهنگی دانسته می شود. اگر زنی صدایش به قدری بلند بود که وقتی در خانه اش سخن می گفت، همسایگان قادر به شنیدن صدایش بودند، مرد حق داشت بدون پرداخت مهریه او را طلاق دهد. بر اساس قانون نگیا، تماس و دست دادن زن و مردی که وابستگی خانوادگی نزدیک ندارند، جایز نیست. بر اساس قانون ایحود، زن و مرد بیگانه از خلوت کردن با هم منع شده اند. در کنیسه های یهودی، زنان و مردان به وسیلهٔ پرده ای به نام مهیتزا از هم جدا می شوند. فتاوای یهودی همچنین اختلاط زنان و مردان در رقصیدن را جایز نمی دانند. بر اساس شولحان عاروخ، پوشیدن لباس جنس مخالف و نیز پوشیدن لباس کفّار ممنوع می باشد.