زبان گونه ها

زبان گونه ها یا گونه های زبانی به هر شکلِ قابلِ تمیزِ گفتار اطلاق می شود که یک گویشور یا گروهی از گویشوران به کار می برند. مشخصه های متمایز کنندهٔ یک گونهٔ گفتار ممکن است واژگانی، واجی، صرفی یا نحوی باشد.
هر زبانی با توجه به شرایطی مانند تعلق اهل آن به منطقه جغرافیایی و طبقهٔ اجتماعی معین و جنسیت و قومیت و سن و تحصیلات سخن گویان، گونه های متعددی دارد که از میان آنها یک گونه اعتبار بیشتری دارد، این گونهٔ خاص زبان معیار نامیده می شود.
زبانی است که از سوی دولت به رسمیت شناخته می شود اما این بدان معنا نیست که هر زبان رسمی الزاماً زبان معیار باشد.
زبان مشترک یا میانجی زبانی است که به عنوان زبان میانجی برای برقراری ارتباط سخن گویان زبان ها و گویش های گوناگون، در مقیاس کشوری، به کار می رود. زبان رسمی و زبان مشترک در ایران فارسی است، اما همیشه این دو با زبان معیار منطبق نیستند، مثلاً یک کرمانشاهی و یک اصفهانی با آنکه هر دو از زبان رسمی و مشترک برای ارتباط برقرار کردن با هم استفاده می کنند ولی مشخصاً زبان معیار را به کار نمی برند.