مترادف گلگون : سرخ، گلرنگ، گل فام، گلی
گلگون
مترادف گلگون : سرخ، گلرنگ، گل فام، گلی
فارسی به انگلیسی
rose - coloured
blush, florid, red, rose, rubicund, ruddy
فارسی به عربی
معقد , وردی
فرهنگ اسم ها
اسم: گلگون (دختر) (فارسی) (طبیعت، گل) (تلفظ: golgun) (فارسی: گلگون) (انگلیسی: golgun)
معنی: سرخ رنگ، به رنگ گل سرخ، سرخ، نام اسب گودرز، پهلوان ایرانی، همچنین نام اسب لهراسپ پادشاه کیانی
معنی: سرخ رنگ، به رنگ گل سرخ، سرخ، نام اسب گودرز، پهلوان ایرانی، همچنین نام اسب لهراسپ پادشاه کیانی
(تلفظ: golgun) به رنگ گل سرخ ، سرخ .
مترادف و متضاد
خوشبو، گل دار، گلگون، سرخ، لعل فام، گل پاشیده
پرگل، پوشیده از گل، گلگون، سلیس وشیوا
گلگون، گلچهره، قرمز رنگ، شنجرفی
بشاش، گلی، گلگون، خوش بین
گلی، گلگون، چهره ای
گلی، گلگون، چهره ای
سرخ، گلرنگ، گل‌فام، گلی
فرهنگ فارسی
نام اسب شیرین معشوقه فرهاد .
سرخ رنگ، برنگ گل سرخ، گلگونه هم گفته اند
۱ - برنگ گل ( سرخ ) گلرنگ سرخ : ای مقبل و میمون شما با چهر. گلگون شما بودیم ما همچون شما ما روح گشتیم اصلا . ( دیوان کبیر ) ۲ - گل سرخی که بسفیدی گراید گل صورتی رنگ .
دهی است از دهستان بیزکی بخش حوم. ارداک شهرستان مشهد
سرخ رنگ، برنگ گل سرخ، گلگونه هم گفته اند
۱ - برنگ گل ( سرخ ) گلرنگ سرخ : ای مقبل و میمون شما با چهر. گلگون شما بودیم ما همچون شما ما روح گشتیم اصلا . ( دیوان کبیر ) ۲ - گل سرخی که بسفیدی گراید گل صورتی رنگ .
دهی است از دهستان بیزکی بخش حوم. ارداک شهرستان مشهد
فرهنگ معین
( ~ . ) (ص مر. ) سرخ رنگ ، به رنگ گل سرخ .
لغت نامه دهخدا
گلگون. [ گ ُ ] ( ص مرکب ) سرخ رنگ ، چه گل به معنی سرخ و گون رنگ و لون را گویند. ( برهان )( غیاث ). گلرنگ. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) :
از آب جوی هر ساعت همی بوی گلاب آید
در او شسته ست پنداری نگار من رخ گلگون.
دل تو از طرب و دو کف از نبید چو رنگ.
روانت به شمشیر بیرون کنم.
زداید زنگ اندیشه ز جانم.
خنجر گلگونت را کی سر سوی خاور کنی.
بگذشت گل بگشت ز گلگونی.
گشت معلوم که گل با خار است.
بر بر گل عارضان ساغر گلگون بیار.
نوبت دی فوت شد نوبت اکنون بیار.
تا بشمشیر بند گلگون بار.
مکنم عیب کز او رنگ ریا می شویم.
نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم.
بیارید گلگون لهراسبی
نهید از برش زین گشتاسبی.
به گلگون بادآورش برنشاند.
شد آن باره زیرش چو پران همای.
بر فرق چون براقی گلگون شده سوار.
بر شب شبیخون ساخته خونش بعمدا ریخته.
بر آب او صفیر ز کیوان شنیده ایم.
از آب جوی هر ساعت همی بوی گلاب آید
در او شسته ست پنداری نگار من رخ گلگون.
رودکی.
همیشه همچو کنون شاد باد و گلگون باددل تو از طرب و دو کف از نبید چو رنگ.
فرخی ( دیوان چ عبدالرسولی ص 215 ).
ز خونت همه خاک گلگون کنم روانت به شمشیر بیرون کنم.
فردوسی.
می گلگون کند گلگون رخانم زداید زنگ اندیشه ز جانم.
( ویس و رامین ).
ای خداوند زمان و فخر آل مصطفی خنجر گلگونت را کی سر سوی خاور کنی.
ناصرخسرو.
گلگون رخت چو شست بهار از وی بگذشت گل بگشت ز گلگونی.
ناصرخسرو.
تا سنانش ز عدو گلگون شدگشت معلوم که گل با خار است.
اثیرالدین اخسیکتی.
پیش که یاوه شوند خرد وشاقان چرخ بر بر گل عارضان ساغر گلگون بیار.
خاقانی.
خیز و به ایام گل باده گلگون بیارنوبت دی فوت شد نوبت اکنون بیار.
خاقانی.
در مصاف قضا به خون عدوش تا بشمشیر بند گلگون بار.
( سندبادنامه ).
گرچه با دلق ملمع می گلگون عیب است مکنم عیب کز او رنگ ریا می شویم.
حافظ.
خوش هوائی است فرح بخش خدایا بفرست نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم.
حافظ.
|| مجازاً هر اسب بهتر را گلگون گویند. ( غیاث ). اسب گلگون و ورد. ( از مهذب الاسماء ). رنگی میان کمیت و اشقر( برای اسبان ). ( از ترجمان القرآن ) : بیارید گلگون لهراسبی
نهید از برش زین گشتاسبی.
فردوسی.
یکی ترجمان را ز لشکر بخواندبه گلگون بادآورش برنشاند.
فردوسی.
دگر ره برانگیخت گلگون ز جای شد آن باره زیرش چو پران همای.
فردوسی.
آمد بعیدگاه چو سرو آن به چهره گل بر فرق چون براقی گلگون شده سوار.
سوزنی.
صبح است گلگون تاخته شمشیر بیرون آخته بر شب شبیخون ساخته خونش بعمدا ریخته.
خاقانی.
گلگون ما که آب خور وصل دیده بودبر آب او صفیر ز کیوان شنیده ایم.
خاقانی.
گلگون . [ گ َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان بکش بخش فهلیان و ممسنی شهرستان کازرون ، واقع در 36000گزی جنوب خاوری فهلیان ، کنارراه شوسه ٔ کازرون به فهلیان . هوای آن گرم و دارای 129 تن سکنه است . آب آن از چشمه و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).
گلگون . [ گ ُ ] (اِ مرکب ) گل فارسی : گل را انواع بسیار است ، سرخ و سفید و سرخی که به سفیدی گراید و آن آن است که او را گلگون گویند و در عراق آنرا گل فارسی گویند. (فلاحت نامه ).
گلگون . [ گ ُ ] (اِخ ) دهی است از دهستان بیزکی بخش حومه ٔ ارداک شهرستان مشهد واقع در 24هزارگزی شمال باختری مشهد و 3هزارگزی شمال راه شوسه ٔ عمومی مشهد به قوچان . هوای آن معتدل و دارای 37 تن سکنه است .آب آن از قنات و محصول آن غلات و چغندر است . شغل اهالی زراعت و مالداری و صنایع دستی آنان قالیچه بافی و راه آن مالرو است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9).
گلگون . [ گ ُ ] (ص مرکب ) سرخ رنگ ، چه گل به معنی سرخ و گون رنگ و لون را گویند. (برهان )(غیاث ). گلرنگ . (انجمن آرا) (آنندراج ) :
از آب جوی هر ساعت همی بوی گلاب آید
در او شسته ست پنداری نگار من رخ گلگون .
همیشه همچو کنون شاد باد و گلگون باد
دل تو از طرب و دو کف از نبید چو رنگ .
ز خونت همه خاک گلگون کنم
روانت به شمشیر بیرون کنم .
می گلگون کند گلگون رخانم
زداید زنگ اندیشه ز جانم .
ای خداوند زمان و فخر آل مصطفی
خنجر گلگونت را کی سر سوی خاور کنی .
گلگون رخت چو شست بهار از وی
بگذشت گل بگشت ز گلگونی .
تا سنانش ز عدو گلگون شد
گشت معلوم که گل با خار است .
پیش که یاوه شوند خرد وشاقان چرخ
بر بر گل عارضان ساغر گلگون بیار.
خیز و به ایام گل باده ٔ گلگون بیار
نوبت دی فوت شد نوبت اکنون بیار.
در مصاف قضا به خون عدوش
تا بشمشیر بند گلگون بار.
گرچه با دلق ملمع می گلگون عیب است
مکنم عیب کز او رنگ ریا می شویم .
خوش هوائی است فرح بخش خدایا بفرست
نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم .
|| مجازاً هر اسب بهتر را گلگون گویند. (غیاث ). اسب گلگون و ورد. (از مهذب الاسماء). رنگی میان کمیت و اشقر(برای اسبان ). (از ترجمان القرآن ) :
بیارید گلگون لهراسبی
نهید از برش زین گشتاسبی .
یکی ترجمان را ز لشکر بخواند
به گلگون بادآورش برنشاند.
دگر ره برانگیخت گلگون ز جای
شد آن باره زیرش چو پران همای .
آمد بعیدگاه چو سرو آن به چهره گل
بر فرق چون براقی گلگون شده سوار.
صبح است گلگون تاخته شمشیر بیرون آخته
بر شب شبیخون ساخته خونش بعمدا ریخته .
گلگون ما که آب خور وصل دیده بود
بر آب او صفیر ز کیوان شنیده ایم .
گاه شبرنگ زلفت آن تازد
گاه گلگون حسنت این راند.
گلگون اشک بس که دواند به هر طرف
آن کس که او کشیده ندارد عنان چشم .
گر کمیت اسب گلگونم نبودی تندرو
کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع.
|| رنگی از رنگهای آب معنی قاروره ٔ بیماران . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). || (اِخ ) نام اسب شیرین معشوقه ٔ فرهاد بوده است . گویند گلگون و شبدیز دو اسب بودند زاده ٔ مادیان دشت ابگله ودشت دمکله هم بنظر آمده است و آن مادیان را جفت نبود و در آن دشت اسبی بود از سنگ ساخته و هرگاه آن مادیان را ذوقی بهم میرسید خود را به آن اسب سنگی میکشید بقدرت خدای تعالی آن مادیان بار میگرفت . (برهان ) (غیاث ). اسب خسروپرویز که همتای شبدیز بود. (آنندراج ) :
بر آخر بست گلگون را چو شبدیز
به مشکو برد شیرین را چو پرویز.
به حکم آنکه گلگون سبک خیز
بدو بخشم ز همزادان شبدیز.
که با شبدیز کس هم تک نباشد
جز این گلگون اگر بدرگ نباشد.
از آب جوی هر ساعت همی بوی گلاب آید
در او شسته ست پنداری نگار من رخ گلگون .
رودکی .
همیشه همچو کنون شاد باد و گلگون باد
دل تو از طرب و دو کف از نبید چو رنگ .
فرخی (دیوان چ عبدالرسولی ص 215).
ز خونت همه خاک گلگون کنم
روانت به شمشیر بیرون کنم .
فردوسی .
می گلگون کند گلگون رخانم
زداید زنگ اندیشه ز جانم .
(ویس و رامین ).
ای خداوند زمان و فخر آل مصطفی
خنجر گلگونت را کی سر سوی خاور کنی .
ناصرخسرو.
گلگون رخت چو شست بهار از وی
بگذشت گل بگشت ز گلگونی .
ناصرخسرو.
تا سنانش ز عدو گلگون شد
گشت معلوم که گل با خار است .
اثیرالدین اخسیکتی .
پیش که یاوه شوند خرد وشاقان چرخ
بر بر گل عارضان ساغر گلگون بیار.
خاقانی .
خیز و به ایام گل باده ٔ گلگون بیار
نوبت دی فوت شد نوبت اکنون بیار.
خاقانی .
در مصاف قضا به خون عدوش
تا بشمشیر بند گلگون بار.
(سندبادنامه ).
گرچه با دلق ملمع می گلگون عیب است
مکنم عیب کز او رنگ ریا می شویم .
حافظ.
خوش هوائی است فرح بخش خدایا بفرست
نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم .
حافظ.
|| مجازاً هر اسب بهتر را گلگون گویند. (غیاث ). اسب گلگون و ورد. (از مهذب الاسماء). رنگی میان کمیت و اشقر(برای اسبان ). (از ترجمان القرآن ) :
بیارید گلگون لهراسبی
نهید از برش زین گشتاسبی .
فردوسی .
یکی ترجمان را ز لشکر بخواند
به گلگون بادآورش برنشاند.
فردوسی .
دگر ره برانگیخت گلگون ز جای
شد آن باره زیرش چو پران همای .
فردوسی .
آمد بعیدگاه چو سرو آن به چهره گل
بر فرق چون براقی گلگون شده سوار.
سوزنی .
صبح است گلگون تاخته شمشیر بیرون آخته
بر شب شبیخون ساخته خونش بعمدا ریخته .
خاقانی .
گلگون ما که آب خور وصل دیده بود
بر آب او صفیر ز کیوان شنیده ایم .
خاقانی .
گاه شبرنگ زلفت آن تازد
گاه گلگون حسنت این راند.
عطار.
گلگون اشک بس که دواند به هر طرف
آن کس که او کشیده ندارد عنان چشم .
سلمان ساوجی .
گر کمیت اسب گلگونم نبودی تندرو
کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع.
حافظ.
|| رنگی از رنگهای آب معنی قاروره ٔ بیماران . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). || (اِخ ) نام اسب شیرین معشوقه ٔ فرهاد بوده است . گویند گلگون و شبدیز دو اسب بودند زاده ٔ مادیان دشت ابگله ودشت دمکله هم بنظر آمده است و آن مادیان را جفت نبود و در آن دشت اسبی بود از سنگ ساخته و هرگاه آن مادیان را ذوقی بهم میرسید خود را به آن اسب سنگی میکشید بقدرت خدای تعالی آن مادیان بار میگرفت . (برهان ) (غیاث ). اسب خسروپرویز که همتای شبدیز بود. (آنندراج ) :
بر آخر بست گلگون را چو شبدیز
به مشکو برد شیرین را چو پرویز.
نظامی .
به حکم آنکه گلگون سبک خیز
بدو بخشم ز همزادان شبدیز.
نظامی .
که با شبدیز کس هم تک نباشد
جز این گلگون اگر بدرگ نباشد.
نظامی .
فرهنگ عمید
سرخ رنگ، به رنگ گل سرخ.
دانشنامه عمومی
گلگون ممکن است به یکی از مکان های زیر اشاره بدارد:
گلکون در شهرستان ممسنی
گلگون (بردسیر)
گلگون (چناران)
گلگون (فلاورجان)
گلگونی در شهرستان ممسنی
گلکون در شهرستان ممسنی
گلگون (بردسیر)
گلگون (چناران)
گلگون (فلاورجان)
گلگونی در شهرستان ممسنی
wiki: ایران است.
این روستا در دهستان قلعه عسگر قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن زیر سه خانوار بوده است.
این روستا در دهستان قلعه عسگر قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن زیر سه خانوار بوده است.
wiki: بخش پیربکران شهرستان فلاورجان در استان اصفهان ایران است.
این روستا در دهستان سهروفیروزان قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۶۵ نفر (۷۳خانوار) بوده است.
این روستا در دهستان سهروفیروزان قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۶۵ نفر (۷۳خانوار) بوده است.
wiki: گلگون (فلاورجان)
پیشنهاد کاربران
گلگون نشانه ی . . . . . است
من سیب های گلگون را دوست دارم یعنی من سیب های سرخ را دوست دارن
به رنگ گل سرخ
با آب و رنگ
سرخ
خیر. . .
در برخی اشعار خاقانی, یک ایها تناسب وجود دارد در واژه گلگون که به معنای اسب شیرین در داستان خسرو و شیرین حکیم نظامی وجود داره. . . 👌
در برخی اشعار خاقانی, یک ایها تناسب وجود دارد در واژه گلگون که به معنای اسب شیرین در داستان خسرو و شیرین حکیم نظامی وجود داره. . . 👌
به رنگ خون
گلگون کلمه ترکی هست مرکب از گل و گون هست گل به منی شکوفا شدن و خنده هست و گون خورشید را گویند
سرخ رنگ
یعنی مانند گل
رنک خون ( یا گل سرخ )
گل خوش بو
به رنگ گل قرمز
گلگون یعنی سرخ
به اسونی
سرخ
رنگ سرخ
به رنگ سرخ
به رنگ گل سرخ
یا
همه ی این کلمات فقط به جای سرخ قرمز بنویسید
در اصطلاح عامیانه به رنگ سرخ اشاره شده پس فقط بنویسید سرخ و �قرمز� ننویسید
حالا یک سوال، مطالب مفید بود؟ اگه بود لایک رو بزن
سرخ
رنگ سرخ
به رنگ سرخ
به رنگ گل سرخ
یا
همه ی این کلمات فقط به جای سرخ قرمز بنویسید
در اصطلاح عامیانه به رنگ سرخ اشاره شده پس فقط بنویسید سرخ و �قرمز� ننویسید
حالا یک سوال، مطالب مفید بود؟ اگه بود لایک رو بزن
کلمات دیگر: