ناسزاوار

سیء

( صفت ) ناسزا مقابل سزاوار .

ناسزاوار. [ س َ ] ( ص مرکب ) ناسزا. نالایق. ( آنندراج ). چیزی که سزاوار و لایق نباشد.( ناظم الاطباء ). نادرخور. مقابل سزاوار :
تن مرد نادان ز گل خوارتر
بهر نیکئی ناسزاوارتر.تراست ملک و سزاوار آن توئی بیقین
خدای ملک نبخشد بناسزاواری.رجوع به سزاوار شود. || فرومایه. ( آنندراج ). پست. فرومایه. دون. بدسرشت. بدنژاد. ( ناظم الاطباء ) :
کنون بنده ای ناسزاوار پست
بیامد به تخت کیان برنشست.به ناخن سنگ برکندن ز کهسار
به از حاجت بنزد ناسزاوار.- ناسزاوار شاه :
ازآن گفتم ای ناسزاوار شاه
که هرگز مبادی تو در پیشگاه.- ناسزاوار کس :
ترا تنگ تابوت بهر است و بس
خورد رنج تو ناسزاوار کس. || بی ارزش. بی ارج. ناقابل.
- ناسزاوار پوست :
بدان بی بها ناسزاوار پوست
پدید آمد آوای دشمن ز دوست.- ناسزاوار چیز :
بدو گفت کاین ناسزاوار چیز
بگیر و بخواه آنچه بایدت نیز. || نابجا. نه بحق. بغیر استحقاق :
شب تیره و روز دینار داد
بسی خلعت ناسزاوار داد.جز این تا بخاشاک ناچیز و پست
بیازد کسی ناسزاواردست.چو ظلمی از تو آید ناسزاوار
همیشه آن عمل را یاد می دار. || ناملائم. درشت. سخت :
پیغام رسان او دگر بار
آورد پیام ناسزاوار.

نالایق، ناشایسته.