نظریه برخورد

نظریه برخورد(به انگلیسی: Collision theory) نظریه ایست که به طور مستقل توسط دو شیمیدان به نام های ماکس تراوتز و ویلیام لوویس در سال های ۱۹۱۶ و ۱۹۱۸ ارائه شد. این نظریه چگونگی انجام یک واکنش شیمیایی را بیان می کند. بر اساس این نظریه، بر خورد بین ذرات مواد موجب ایجاد واکنش بین آن ها می شود. در نتیجه عواملی چون دما و غلظت روی سرعت واکنش اثر مستقیم دارد. در این نظریه اثر کاتالیست به این صورت توجیه می شود که با افزودن کاتالیست، انرژی کمتری برای انجام واکنش در برخورد بین ذرات نیاز است.

نظریۀ بَرخورد (collision theory)
نظریه ای که روش انجام واکنش های شیمیایی، و علت تغییر سرعت آن ها را بیان می کند. برای شروع هر واکنش باید ذرات واکنشگری با هم برخورد کنند، امّا فقط تعدادی از برخوردها به تغییرات شیمیایی می انجامند. این برخوردها را برخوردهای مؤثر می گویند. برخوردهای مؤثر در لحظۀ تصادم انرژی فعال سازی کافی برای شکستن پیوندهای موجود را دارند و پیوندهای جدیدی تشکیل می دهند که حاصل آن، محصولات واکنش است. با بالارفتن غلظت واکنشگرها و دما، تعداد برخوردها بیشتر می شود و از این رو، تعداد برخوردهای مؤثر نیز افزایش می یابد و واکنش سریع تر صورت می گیرد. هنگامی که کاتالیزگری با مولکول واکنشگر برخورد می کند، انرژی کمتری برای تغییر شیمیایی لازم است و به این سبب، تعداد بیشتری از برخوردها انرژی لازم برای واکنش شیمیایی را خواهند داشت و در نهایت، سرعت واکنش افزایش می یابد. نظریه برخورد چگونگی وقوع واکنش های شیمیایی را تبیین می کند و شرح می دهد چرا سرعت های واکنش ها متفاوت اند. برای وقوع واکنش ذرات باید برخورد کنند. اگر این برخورد باعث تغییر شیمیایی شود، برخوردی مفید محسوب می شود.