ویلیام جیمز و کارل لانگه هر کدام به طور جداگانه تبیین های یکسانی را برای حالت های هیجانی عنوان کردند که در مجموع از آن با نام نظریهٔ جیمز-لانگه یاد می شود. بر پایه این نظریه موقعیت های هیجان انگیز سبب برانگیختن پاسخ های فیزیولوژیکی ویژه ای می شود مانند،لرزیدن، عرق کردن و افزایش ضربان قلب. هم چنین رفتارهایی مانند، گره کردن مشت یا جنگیدن را نیز فرا می خواند. مغز از عضلات و اندامهایی که این واکنش ها را ایجاد می کند، پسخوراند حسی در یافت کرده و این پسخوراند است که احساس های مربوط به هیجان را به وجود می اورد. جیمز می گوید، احساس های هیجانی ما مبتنی بر عملی است که از ما سر می زند و پسخوراند حسی که از عضلات و اندام های درونی دریافت می کنیم. بنابراین هنگامی که خود را در حال لرزیدن و حالت تهوع می یابیم ترس را تجربه می کنیم.
wiki: نظریه جیمز لانگه