جفت سر راهی

جفت سرراهی (Placenta Previa) یکی از مشکلات زایمان می باشد. جنین از طریق بند ناف به جفت متصل شده و مواد غذایی را از مادر دریافت می کند. در حاملگی معمولاً جفت در نیمه فوقانی رحم قرار دارد اما گاه جفت در قسمت تحتانی رحم قرار می گیرد و دهانه رحم (سرویکس) که محل خروج جنین هنگام زایمان است را بطور کامل یا ناقص مسدود می کند. به این حالت قرارگیری جفت، جفت سرراهی می گویند که ممکن است کامل یا ناقص باشد.
جفت سرراهی به خودی خود مشکلی برای جنین ایجاد نمی کند ولی گاهی به خاطر خونریزیهای شدید مادر، پزشک مجبور به انجام زایمان قبل از موعد مقرر است. با این حال مرگ و میر اوایل نوزادی در جفت های سرراهی بالاتر از ده درصد است.
تشخیص جفت سرراهی معمولاً توسط سونوگرافی انجام می شود ولی در معاینه نیز ممکن است. با توجه به موقعیت قرارگیری جفت در رحم.P.P به چهار تیپ طبقه بندی می شود، در تیپ یک جفت فقط در قسمت تحتانی رحم قرار گرفته است ولی دهانه رحم (سرویکس) را درگیر نکرده است و در تیپ چهارم جفت به صورت کامل سرویکس را مسدود کرده است.(complete Placenta Previa)
اگر جفت در نیمه اول حاملگی در قسمت تحتانی قرار داشته باشد در بیشتر موارد با ادامه حاملگی و بزرگ شدن رحم، جفت به سمت بالا کشیده می شود و پیگیری سونوگرافیک حتماًلازم است. در نیم درصد موارد جفت در قسمت پایین باقی می ماند (از هفته سی ام به بعد) که آن را جفت سرراهی می نامیم.
علت روشنی برای جفت سرراهی تاکنون تعریف نشده است ولی به عنوان یک فرضیه ممکن است تشکیل غیرطبیعی شبکه عروقی بستر اندومتر رحم ناشی از ترومای قبلی، جراحی یا عفونت عامل آن باشد لذا ریسک فاکتور های جفت سرراهی سابقه قبلی جفت سرراهی، چند قلویی (به دلیل بزرگ شدن جفت)، سابقه سزارین قبلی، سابقه جراحی رحم و مصرف سیگار و کوکائین هستند.