پزشکی هسته ای

پزشکی هسته ای شاخه ای از تصویربرداری پزشکی، فیزیک پزشکی و پرتونگاری مولکولی است که از خواص هسته ایِ مواد (مثل رادیوایزوتوپ ها) برای تشخیص و درمان بیماری ها استفاده می کند. داروسازی هسته ای نیز به این شاخه از علوم پایهٔ پزشکی کمک می کند.
به عنوان یک تخصص پس از اتمام دورهٔ طبابت
تکنولوژیست هسته ای که اغلب در سطح کارشناسی است
مأمور محافظت از پرتو
داروگر هسته ای که یک گرایش از رشته داروسازی است
دکترای (PhD) پزشکی هسته ای که غالباً یک شغل آکادمیک است.
یک شاخه از فیزیک پزشکی که احتیاج به بورد ABSNM یا ABR دارد.
ویژگی پزشکی هسته ای در این است که توانایی ارائه دادن اطلاعات تصویری از فرایندها و عملکردهای متابولیکی بدن را دارد در صورتی که دیگر مدالیته های تصویربرداری های پزشکی همانند مقطع نگاری رایانه ای و ام آرآی عموماً اطلاعات ساختاری و آناتومیکال تولید می کنند.
پرکاربردترین رادیوایزوتوپ در پزشکی هسته ای تکنسیوم است؛ و از مدالیته های پر استفاده در پزشکی هسته ای می توان مقطع نگاری با نشر پوزیترون و مقطع نگاری رایانه ای تک فوتونی را نام برد. در حالت تلفیقی نیز سیستم های پت-سی تی و اپکت-سی تی بسیار پر مصرفند.
اولین آثار رادیواکتیویته در سال ۱۸۶۷ توسط سنت ویکتور بر روی امولسیون فیلم مشاهده گردید. پس از او، در سال ۱۸۹۶، هانری بکرل، در جریان بررسی خاصیت لومینانس املاح اورانیوم، پی به وجود اشعه ای نظیر اشعهٔ ایکس برد. بکرل املاح اورانیوم را در صفحات فوتوگرافی قرار داد و دور از نور در جایی نگاه داشت و پس از ظاهرکردن آن ها به وجود اشعه ای ناشناخته پی برد. این کشف بکرل بعدها در ۲۶دسامبر ۱۸۹۸ منجر به اعلام کشف رادیوم توسط پییر و ماری کوری گردید. در ۱۸۹۹، رادرفورد نشان داد که دو نوع تابش از املاح اورانیوم ساطع می شود، و این ذرات را آلفا و بتا نامید. در ۱۹۰۰، کوری و ویلارد نوع سومی از این تابش ها را کشف کردند و آن را گاما نامیدند. در ۱۹۰۸ معلوم شد که آلفا و بتا تحت تأثیر میدان مغناطیسی منحرف می شوند، ولی گاما چنین انحرافی از خود نشان نمی دهد.

پزشکی هسته ای (nuclear medicine)
در پزشکی، استفاده از ایزوتوپ های پرتوزا برای تشخیص، بررسی، و درمان بیماری ها. نیز ← اسکن کردن به روش ایزوتوپ