بالوی

بالوی در شاهنامه نام یکی از نامداران ِ ایرانی است، که همراه با خسروپرویز به روم گریخت.
شاهنامه
برجسته ترین کار ِ بالوی در شاهنامه، رساندن پیامی از جانب پادشاه ایران به قیصر روم می باشد.
بعد از آنکه خسروپرویز دوباره به تاج و تخت ایران دست یافت، به پاس خدمات و پایمردی های بالوی، فرمانروایی شهر چاچ را به وی واگذار کرد.
حکیم فردوسی در بیتی از شاهنامهٔ جاودانهٔ خویش، از بالوی و برخی دیگر از نامداران ِ ایرانی چنین سخن گفته است:

[ویکی فقه] بالُوی (بالویی) منسوب به بالویه، نسبت شماری از محدّثان سده سوم تا پنجم هجری است.
بیشتر این محدّثان به یک نفر نَسَب می رسانند و غالباً به عدالت و وثاقت مشهورند و نامشان در کتب رجالی و تذکره های حافظان حدیث ذکر شده است. خاندان بالویی از بزرگترین پایگاه حدیث آن دوران، یعنی نیشابور، برخاستند.

محتوای مقاله
در این مقاله ۱) محدّثان خاندان بالویی ۲) محدّثان مشهور به بالویی معرّفی می شوند:

محدّثان خاندان بالویی
← ابوبکر بالویی، محمد بن احمد بن بالویة الجُلّاب
...