ابن شجری

wikishia: امام حسن مجتبی علیه السلام می رسد و به همین سبب علوی حسنی نامیده شده است.
درباره شهرت یافتن او به ابن شجری اختلاف است. یاقوت (19/282) او را از طرف مادر به خاندان «شجری» منسوب می داند، اما ابن خلکان (6/50) انتساب او را هم به این خاندان محتمل می داند و هم به قریة شجره واقع در نزدیکی مدینه (برای نظرات دیگر، نک: سیوطی، 1/324)
وی ادب و نحو را نزد ابن طباطبا، خطیب تبریزی، سعید بن علی سُلالی و ابن فَضال مُحاشِعی آموخت و علم حدیث را نزد جماعتی از شیوخ چون ابوالحسن مبارک بن عبدالجبار صیرفی و محمد بن سعید ابن نبهان کاتب فراگرفت (یاقوت، 19/282-283؛ قفطی، 3/356؛ ابن خلکان، 6/46) و از دوریستی، ابن قدامه و دیگران روایت کرد.(افندی، 5/318)
وی هرگز از دانش اندوزی نیاسود، چنان که در سن پیری نیز در درس ابوالحسن بن طیوری و برخی دیگر حاضر می شد، (ذهبی، 2/463) حال آن که او خود در فنون ادب تجارب بسیار اندوخته و در بغداد، سرور نحودانان گشته بود و چندی هم به نیابت از سوی الطاهر ابوعبدالله احمد بن ابی الحسن علوی، نقیب طالبیان در محلة کرخ بغداد بود.(ابن انباری، 284؛ ابن کثیر، 11/223)
گویند: وی مدت 70 سال به تدریس نحو و ادب اشتغال داشت. در این مدت طولانی بسیاری از مشاهیر نحو و لغت چون تاج الدین کندی، ابوالبرکات ابن انباری (یاقوت، 19/283؛ ابن انباری، 286) و ابن خشاب (فیروزآبادی، 278) از او دانش آموختند؛ عده ای چون شیخ برهان الدین حمدانی قزوینی و قطب راوندی نیز از او روایت حدیث کردند.(افندی، همانجا)
مقام ارجمند او را همگان ستوده اند: منتجب الدین (ص 197) او را فاضل و صالح دانسته است؛ ابن انباری (ص 285-286) سلسلة مشایخ او را در نحو به علی علیه السلام رسانده است؛ یاقوت (همانجا) نیز وی را بسیار ستوده و گفته است. در علم نحو یگانة روزگار بود، اشعار و احوال و ایام عرب را نیک می دانست و در ادب تسلط کامل و کافی داشت.
ابن هشام (1/45، 60، 64، 65، جم) به آراء و نظرات او در چندین مورد استناد کرده و ابن خلکان (6/46-47) به تبحر او در استشهاد به شعر عرب اشاره نموده است. بدین سان ابن شجری به درجه ای از اعتبار و شهرت رسیده بود که بزرگی چون زمخشری، هنگام بازگشت از سفر حج در بغداد به دیدنش رفت و در حضور عده ای از جمله ابن انباری در باب حدیث و شعر و ادب با او به مباحثه پرداخت. (یاقوت، 19/128؛ ابن خلکان، همانجا)