اسیدوز

اسیدوز به معنی کاهش سطح بی کربنات مایع خارج سلولی و قرار گرفتن PH خون در محدوده اسیدی (پایینتر از ۷) می باشد. معمولاً فرایندهای متابولیک بدن و کاتابولیسم گلوکز منجر به تولید اسید می شود. PH خون و مایع خارج سلولی به وسیله ریه (تنفس) و کلیه تنظیم می شود. به صورت کلاسیک اگر مشکل از کلیه باشد ما اسیدوز متابولیک و اگر مشکل از ریه باشد ما اسیدوز تنفسی داریم. البته می توان اسیدوز را به کاهش pH بافت ها تعریف کرد و به کاهش pH خون اسیدمی نام نهاد.
تعادل اسید - باز
لازم است ذکر شود، هرموقع اسیدمیا به سطح سلول ها و بافت ها هم برسد اسیدوز است.
دو نوع اسیدوز تنفسی و متابولیک داریم. به صورت کلاسیک اگر مشکل از کلیه باشد ما اسیدوز متابولیک و اگر مشکل از ریه باشد ما اسیدوز تنفسی داریم.
علل اسیدوز تنفسی هیپوونتیلاسیون (تنفس کم و سطحی) مثلاً در COPD و انسداد مجاری تنفسی است که موجب تجمع اسید کربنیک در خون می شود.

اَسیدوز (acidosis)
در پزشکی، حالتی که در آن، بدن اسیدهای غیرطبیعی ایجاد می کند یا ذخیرۀ قلیایی خون کم می شود. شکل خفیف اسیدوز گاه در کودکانی دیده می شود که تب شدید دارند. علایم آن عبارت اند از استفراغ، تشنگی، بی قراری، و سستی. اسیدوز با یافتن کتون ها در ادرار شناسایی می شود و معمولاً ناشی از سوخت وساز ناقص چربی هاست که بر اثر عدم درمان یا درمان ناقص دیابت (بیماری قند)، گرسنگی، استفراغ مداوم، و در مراحل پایانی، نارسایی کلیوی ایجاد می شود. هدف نهایی درمان اسیدوز، معالجه بیماری زمینه ای است. لازم است به بیماران دیابتی انسولین تزریق کرد، در غیر این صورت بیمار احتمالاً دچار اغما می شود که ممکن است مرگبار باشد. درمان سایر علل اسیدوز تجویز ترکیبات قلیایی است. این ترکیبات را می شود به صورت خوراکی تجویز کرد. در بیماران بی هوش یا دچار استفراغ مداوم، تزریق وریدی صورت می گیرد. برای حصول اطمینان از اصلاح حالت اسیدوز، مصرف مقادیر کافیِ مایعات ضروری است.