یک فیزیکدان جوان ایتالیایی به نام گابریل ونزیانو در سال ۱۹۶۸ در جستجوی مجموعه ای از روابط ریاضی بود که با آن بتواند نیروی هسته ای قوی را توضیح دهد.
تابع بتا
سرانجام ونزیانو معادلهٔ ریاضی ای یافت که می توانست کاملاً این نیرو را توصیف کند. آن معادله رابطهٔ لئونارد اویلر سوئیسی بود که ۲۰۰ سال پیشتر آن را کشف کرده بود.
ونزیانو توانست با روابط اویلر دامنه ای را که به نام خود او هم گذاشته شد (دامنه ونزیانو) برای برهم کنش قوی هسته ای بیابد.
در سال ۱۹۷۰ لئونارد ساسکیند آمریکایی دریافت که دامنه ونزیانو را می توان به ریسمان نسبیتی، نسبت داد؛ و مقاله ای را منتشر کرد که در آن تأکید کرده بود که رابطهٔ اویلر اگر دقیق تر بررسی شود، شکلی از ذرات را نمایش خواهد داد که به صورت یک ریسمان کشی در حال ارتعاش رفتار می کند، کاری که از عهده ذرات نقطه ای بر نمی اید.
تابع بتا
سرانجام ونزیانو معادلهٔ ریاضی ای یافت که می توانست کاملاً این نیرو را توصیف کند. آن معادله رابطهٔ لئونارد اویلر سوئیسی بود که ۲۰۰ سال پیشتر آن را کشف کرده بود.
ونزیانو توانست با روابط اویلر دامنه ای را که به نام خود او هم گذاشته شد (دامنه ونزیانو) برای برهم کنش قوی هسته ای بیابد.
در سال ۱۹۷۰ لئونارد ساسکیند آمریکایی دریافت که دامنه ونزیانو را می توان به ریسمان نسبیتی، نسبت داد؛ و مقاله ای را منتشر کرد که در آن تأکید کرده بود که رابطهٔ اویلر اگر دقیق تر بررسی شود، شکلی از ذرات را نمایش خواهد داد که به صورت یک ریسمان کشی در حال ارتعاش رفتار می کند، کاری که از عهده ذرات نقطه ای بر نمی اید.
wiki: دامنه ونزیانو