شکار انداز

شکار افکن شکاری صیاد

شکارانداز. [ ش ِ اَ ] ( نف مرکب ) شکارافکن. شکاری. ( از آنندراج ). شکارچی. صیاد. ( یادداشت مؤلف ) :
بهر شکار آمد برون کج کرده ابرو ناز را
صانع خدایی کآن کمان داد آن شکارانداز را.چشم بد دور ز مژگان شکاراندازت
که بر آهوی حرم حق تپیدن داری.دل پرخون از آن زلف شکارانداز میخواهم
چه گستاخم که خون کبک از شهباز میخواهم.شکارانداز دل از چشم بیباک تو می آید
سر آهو به گرد شوق فتراک تو می آید.و رجوع به مترادفات شود.