برون بردن

( مصدر ) بیرون بردن

برون بردن. [ ب ِ / ب ُ ب ُدَ ] ( مص مرکب ) بیرون بردن. خارج کردن :
چون سپه را بسوی دشت برون برده بُوَد
گردلشکر صدوشش میل سراپرده بُوَد.بعداز هزار سال همانی که اولی
زین در درآورند و از آن در برون برند.بترسد خردمند ازین بحر خون
کزو کس نبرده ست کشتی برون.این مطرب ما نیک نمیداند زد
زینجاش برون برید و نیکش بزنید.- برون بردن سر از کهتری ؛ نافرمانی کردن :
ور ایدونکه نایم بفرمان بری
برون برده باشم سر از کهتری.