لایهٔ اُزون یا اُزون سپهر لایه ای ست در ارتفاع ۲۰ تا ۳۰ کیلومتری سطح زمین (که بسته به شرایط فصلی و آب وهوایی ضخامت آن تغییر می کند) به ضخامت ۳۰۰ دابسون معادل با ۳ میلی متر در لایهٔ استراتوسفر جو زمین، با غلظت بالایی از مولکول ازون (O۳)، که در سال ۱۹۱۳ توسط دو فیزیک دان فرانسوی به نام های شارل فابری و آنری بویسون کشف شد. این لایه با جذب ۹۹٫۹–۹۵ درصد پرتو فرابنفش خورشید، موجب ادامهٔ زندگی بر روی کرهٔ زمین می شود. لایه اُزون پرتوهای پرانرژی فرابنفش را جذب کرده و آن ها را به شکل پرتوهای فروسرخ در می آورد و به سطح زمین می فرستد.
لایه های موجود
در اوایل سال ۱۹۳۰، ترکیباتی به نام کلروفلوئوروکربنها (سی اف سی ها) در ایالات متحده آمریکا اختراع شدند و در صنعت و خانه مورد استفاده قرار گرفتند. این ترکیبات به استراتوسفر راه یافتند و عناصر کلر و برم موجود در آن ها طی واکنش های شیمیایی موجب تخریب تدریجی لایهٔ اُزون شدند. به ویژه، لایهٔ اُزون بر فراز قطب جنوب به شدت کاهش یافته است.
لایه های موجود
در اوایل سال ۱۹۳۰، ترکیباتی به نام کلروفلوئوروکربنها (سی اف سی ها) در ایالات متحده آمریکا اختراع شدند و در صنعت و خانه مورد استفاده قرار گرفتند. این ترکیبات به استراتوسفر راه یافتند و عناصر کلر و برم موجود در آن ها طی واکنش های شیمیایی موجب تخریب تدریجی لایهٔ اُزون شدند. به ویژه، لایهٔ اُزون بر فراز قطب جنوب به شدت کاهش یافته است.
wiki: لایه ازون