ظهوری

ظهوری . [ ظُ ] (اِخ ) شیرازی . شاعری است . از اوست :
تو پاک دامنی از ما ز رشک نزدیک است
که سر به وادی تهمت دهی گمان مرا
اگر دروغ وگر راست حرفها دارم
ز غیر زود ببر یا ببر زبان مرا.

ظهوری . [ ظُ ] (اِخ ) از قدمای شعرای عثمانی است منسوب به خانواده ٔ دلبندزاده از اهل مناستر و به همانجا درگذشته است .

ظهوری . [ ظُ ] (اِخ ) تبریزی . شاعری است . از اوست :
چه رشک میبری ای دل به کشتگان غمش
تو هم به مقصد خود میرسی شتاب مکن .

ظهوری . [ ظُ ] (اِخ ) ترشیزی . از شعرای خراسان است . او به هندوستان مسافرت کرد و به خدمت ابراهیم عادلشاه ثانی رسید و ساقی نامه ٔ خود را که حاوی چهارهزار بیت است به نام وی پرداخت . او را دیوانی است و هم سه رساله به نام «خوان خلیل » و «رساله ٔ نورس » و «گلزار ابراهیم » و کتاب منشآت . وفات او در 1026 هَ . ق . روی داد. از اوست :
بهار است بی می حرام است زیست
بر احوال زهاد باید گریست
بهار است رخت ورع کن گرو
می کهنه دارد کنون سال نو.