دستگاه گردش خون باز

سامانه (دستگاه) گردش باز نوعی از دستگاه گردش خون نیست زیرا در جانورانی که سامانه گردش باز دارند(بندپایان، بیشتر نرم تنان) اصلا خونی وجود ندارد ، قلب این جانوران مایعی به نام همولنف را به حفره های بدن (سینوس ها) پمپ میکند ، این جانوران مویرگ ندارند چراکه تبادل مواد مستقیما بین همولنف و یاخته ها انجام می گیرد ، سپس همولنف از طریق منافذ دریچه دار به قلب باز می گردد. در سامانه گردش باز همولنف به وسیله چند قلب و چند رگ در بدن جاندار رها می شود و سپس به روش انتشار به مبادله با سلول ها می پردازد. این سامانه بیشتر در حشرات و اکثر بند پایان و نرم تنان وجود دارد همانند آنچه در ملخ مشاهده می شود.
مصرف انرژی پایین تر: فشار هیدروستاتیکی کمتر در دستگاه گردش خون باز، آن را کم هزینه تر از دستگاه های بسته می کند.
عروق کمتر: انرژی مورد کمتری برای ساخت و نگه داری (ترمیم) شبکه عروقی دارد زیرا فاقد مویرگ و شبکه رگی وسیع است.
اسکلت هیدروستاتیک در بند پایان و سخت پوستانی که به تازگی پوست اندازی کرده اند، برای حمایت از بدن استفاده می شود.
در بدن چنین جاندارانی یک یا چند قلب به واسطه انقباض خود همولنف را به یک سیستم به هم متصل از سینوس ها پمپ می کنند که این سینوس ها در واقع فضاهای اطراف اندام های جاندار است در هنگام این انقباض دریچه های اوستیا (به انگلیسی:Ostia) بسته اند و خون از طریق عروق جانبی (به انگلیسی: Lateral Vessels) و رگ قدامی (به انگلیسی: Anterior Vessel) پمپ می شود. در این هنگام همولنف تبادلات شیمیایی خود را با سلول ها انجام می دهد. حال به واسطه انبساط دوباره قلب در حالی که دریچه های اوستیا باز شده اند همولنف دوباره به داخل قلب ها باز می گردد تا چرخه از سر گرفته شود. در ضمن ، هر دو دریچه قلب به سمت خارج یا بیرون از قلب باز میشوند . همولنف از طریق رگ ها به قلب باز نمیگردد. (توسط فضای بین یاخته ای )