دریوش

(دَ ) (اِ. ) گدا، درویش .

دریوش. [ دَرْ ] ( ص ، اِ ) گدا و درویش و مسکین. ( برهان ). درویش. ( جهانگیری ). تبدیل زای است به شین ، به معنی گدا و محتاج. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). درویش و مسکین و فقیر و درویش متدین. ( ناظم الاطباء ) :
ز دلها گشت بیدادی فراموش
توانگر شد هرآنکه بود دریوش.نبید با دولب او به رنگ بود خجل
چراغ با دو رخ او به روشنی دریوش.زین خانه ٔالفنج وزین معدن کوشش
برگیر هلا زاد و مرو لاغر و دریوش.کیمیای زر دریوش کف راد تو است
مدح گوینده چنین گوید با مدح نیوش
از کف راد تو دریوش غنی شد چندانک
کیمیا یابی و سیمرغ و نیابی دریوش.کارزاری نشود با تو به میدان نبرد
مگر آن کس که ز جان آمده باشد دریوش
شود از کوشش تومرد دلاور بد دل
شود از بخشش تو گنج توانگر دریوش.به توانگر دلی و کف جواد
نخوهی ماند در جهان دریوش.

---

دریوش.[ دَ ] ( اِخ ) نام حاکم همدان که پادشاه بابل گردید و به داریوش موسوم است. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). صورت شکسته کلمه داریوش است و آنچه صاحب انجمن آرا درباره او نوشته صحیح نمی نماید. رجوع به داریوش شود.

=درویش