(بِ ) (حراض . مر. ) = براستای : در حق ، دربارة ، درباب .
براستا
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
براستا. [ ب ِ ] ( حرف اضافه مرکب ) ( از: ب + راستا ) براستای. در حق. درباره ٔ. درباب.( فرهنگ فارسی معین ) : اینک عنان با عنان تو نهادم مکافات این مکرمت را که براستای من کردی. ( تاریخ بیهقی ). و هارون براستای وی ( فضل برمک ) آن نیکویی فرمود کز حد بگذشت. ( تاریخ بیهقی چ فیاض ص 415 ).
براستا. [ ب ِ ] ( ص ، اِ ) رهنمای دانا و هشیار. ( آنندراج ).
براستا. [ ب ِ ] ( ص ، اِ ) رهنمای دانا و هشیار. ( آنندراج ).
براستا. [ ب ِ ] (حرف اضافه ٔ مرکب ) (از: ب + راستا) براستای . در حق . درباره ٔ. درباب .(فرهنگ فارسی معین ) : اینک عنان با عنان تو نهادم مکافات این مکرمت را که براستای من کردی . (تاریخ بیهقی ). و هارون براستای وی (فضل برمک ) آن نیکویی فرمود کز حد بگذشت . (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 415).
براستا. [ ب ِ ] (ص ، اِ) رهنمای دانا و هشیار. (آنندراج ).
کلمات دیگر: