خطل
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
خطل. [ خ َ طَ ] ( ع اِ ) سخن بسیار سست و تباه. || پیچ و تاب. || خرام. || سستی. || سبکی. || شتابکاری. || درازی. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ). || اضطراب اسب و نیزه. || جنبش اسب و نیزه. || فحش زن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خطل. [ خ َ طَ ] ( ع مص ) خطا کردن در گفتار و رای خود. || بدنام بودن شخص بزنا. || سست و سبک گردیدن. || سخن تباه گفتن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ).
خطل. [ خ َ طِ ] ( ع ص ) گول. || زود نیزه زننده. || تیر که نشانه را خطا کند. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ). || درشت و سخت از جامه و بدن. || ( اِ ) رسن صیاد. || پهلوی خیمه و جامه که درازا بزمین کشان بود. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) .
خطل . [ خ َ طَ ] (ع اِ) سخن بسیار سست و تباه . || پیچ و تاب . || خرام . || سستی . || سبکی . || شتابکاری . || درازی . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). || اضطراب اسب و نیزه . || جنبش اسب و نیزه . || فحش زن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خطل . [ خ َ طَ ] (ع مص ) خطا کردن در گفتار و رای خود. || بدنام بودن شخص بزنا. || سست و سبک گردیدن . || سخن تباه گفتن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد).
خطل . [ خ َ طِ ] (ع ص ) گول . || زود نیزه زننده . || تیر که نشانه را خطا کند. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). || درشت و سخت از جامه و بدن . || (اِ) رسن صیاد. || پهلوی خیمه و جامه که درازا بزمین کشان بود. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) .
خطل . [ خ ُ طُ ] (ع ص ، اِ) ج ِ خَطلاء. (منتهی الارب ).